از نظر آموزه های وحیانی قرآن، قدرت و ثروت ابزار فتنه الهی است؛ یعنی خدا همان طوری که با شرور و نواقص می آزماید و مبتلا می کند هم چنین با خیرات می آزماید.(انبیاء، آیه 35؛ بقره، آیه 155) از همین روست که در قرآن، قدرت و ثروت و دیگر نعمت های الهی به عنوان ابزار فتنه الهی بیان شده است: وَاعْلَمُوا أَنَّمَا أَمْوَالُکُمْ وَأَوْلَادُکُمْ فِتْنَةٌ؛ و بدانید که جز این نیست که اموال و اولاد شما فتنه و کوره آتش آزمون است.(انفال، آیه 28) و نیز می فرماید: إِنَّمَا أَمْوَالُکُمْ وَأَوْلَادُکُمْ فِتْنَةٌ وَاللَّهُ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِیمٌ ؛ اموال شما و فرزندانتان فتنه هستند و خداست که نزد او پاداشى بزرگ است.(تغابن، آیه 15)

بنابراین، همان طوری که نداشتن قدرت و ثروت به معنای اهانت به کسی نیست؛ داشتن ثروت و قدرت به معنای کرامت نیست.(فجر، آیات 15 تا 17)

به سخن دیگر، اگر خدا به کسی ثروت می دهد، می خواهد بداند با آن چه می کند؛ چنان که وقتی به کسی قدرت می دهد، از باب فتنه و ابتلاء الهی است. بنابراین، وقتی خدا می فرماید: قُلِ اللَّهُمَّ مَالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشَاءُ وَتَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشَاءُ وَتُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ؛ بگو : بار خدایا تویى که فرمانفرمایى هر آن کس را که خواهى فرمانروایى بخشى و از هر که خواهى فرمانروایى را باز ستانى و هر که را خواهى عزت بخشى و هر که را خواهى خوار گردانى همه خوبیها به دست توست و تو بر هر چیز توانایى. (آل عمران، آیه 26)

این دادن قدرت و گرفتن آن به معنای کرامت و اهانت نیست، بلکه تنها ابزار فتنه الهی و ابتلایی است که انسان بدان گرفتار می آید تا معلوم شود که چه کسی چگونه عمل می کند: الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَیَاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَهُوَ الْعَزِیزُ الْغَفُورُ ؛ همانکه مرگ و زندگى را پدید آورد تا شما را بیازماید که کدامتان نیکوکارترید و اوست ارجمند آمرزنده.(ملک ، آیه 2)

اگر انسان از قدرت برای اقامه عدالت قسطی اقدام کرد، چنین شخصی در مسیر الهی گام برداشته است.(ص، آیه 26؛ حدید، آیه 25؛ مائده، آیه 8؛ حج، آیه 41)