با نگاهی به ارتباط تلفن همراه می توان دریافت که چگونه ذرات عالم را می توان به نطق آورد و حتی تصاویر را به طور مستقیم از طریق آن ارسال کرد.

به نظر می رسد که همه هستی به نوعی قابلیت نطق را دارا هستند؛ و دست کم انسان به عنوان تسخیر کننده همه هستی(ابراهیم، آیه 32؛ لقمان، آیه 20) از این توان برخوردار است تا آنها را در راستای مقاصد خویش به کار گیرد و به نطق آورد یا در مسیر تصویرگری و انتقال تصاویر از آنها بهره گیرد.

از نظر قرآن، همه آفریده های هستی از جمله جماد دارای تسبیح هستند که بیانگر شناخت معبود و تنزیه او از نواقص در قالب تسبیح است. خدا می فرماید:سَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِیهِنَّ وَإِنْ مِنْ شَیْءٍ إِلَّا یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَکِنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ إِنَّهُ کَانَ حَلِیمًا غَفُورًا ؛ آسمانهاى هفتگانه و زمین و هر کس که در آنهاست او را تسبیح مى‏ گویند؛ و هیچ چیز نیست، مگر اینکه در حال ستایش تسبیح او مى‏ گوید، ولى شما تسبیح آنها را درنمى‏ یابید. به راستى که او همواره بردبار و آمرزنده است. (اسراء، آیه 44)

خدا به صراحت درباره علم آنان نسبت به نماز و دعا و تسبیح مخلوقات می فرماید: أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ یُسَبِّحُ لَهُ مَنْ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالطَّیْرُ صَافَّاتٍ کُلٌّ قَدْ عَلِمَ صَلَاتَهُ وَتَسْبِیحَهُ وَاللَّهُ عَلِیمٌ بِمَا یَفْعَلُونَ؛ آیا ندانسته‏ اى که هر که [و هر چه] در آسمانها و زمین است براى خدا تسبیح مى‏ گویند و پرندگان [نیز] در حالى که در آسمان پر گشوده‏ اند [تسبیح او مى‏ گویند] همه ستایش و نیایش خود را مى‏ دانند و خدا به آنچه مى کنند داناست.(نور، آیه 41)

البته برخی از انسان ها به فضل الهی منطق پرندگان را می دانستند و حتی تسبیح آفریده ها را می فهمند، بلکه حتی آفریده های دیگر از جماد و نبات و حیوان با برخی از انسان ها مانند حضرت داود(ع) و سلیمان نبی(ع) به تسبیح می پرداختند.(انبیاء، آیه 79؛ نمل، آیه 16)

به هر حال، همه هستی از جمله جمادات نطق خاص خود را دارند، که البته چیز شگفتی نیست؛ زیرا تکه گوشتی به نام زبان به اراده الهی ناطق شده است، به طوری که حرکت هوا از ریه و قرار گیری در فضای دهان با استفاده از دندان و لب و زبان انسان مقاصد خویش را در قالب نطق و سخن بیان می کند.

از نظر قرآن، خدای عالم همان طوری که زبان را به نطق در آورد که ما بر اساس منطق زبانی خود با دیگران ارتباط برقرار می کنیم، همان خدا می تواند هر چیزی را به نطق در آورد: قَالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنَا قَالُوا أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذِی أَنْطَقَ کُلَّ شَیْءٍ وَهُوَ خَلَقَکُمْ أَوَّلَ مَرَّةٍ وَإِلَیْهِ تُرْجَعُونَ ؛ و به پوست [بدن] خود مى‏ گویند: چرا بر ضد ما شهادت دادید؟! مى‏ گویند: همان خدایى که هر چیزى را به زبان درآورده ما را گویا گردانیده است؛ و او نخستین بار شما را آفرید و به سوى او برگردانیده مى ‏شوید.(فصلت، آیه 21)

بنابراین، نطق جهان امری شگفت نیست، و این که از جماد نطق برآید و سخن بگوید؛ این بدان معناست که انسان می تواند به عنوان خلیفه الله هر چیزی را به نطق در آورد و حتی حقایق باطنی آنان را به زبان علمی بشناسد و بداند و از آنها برای مقاصدش بهره گیرد.