خدا به انسان فطرتی داده که می تواند داده های بیرونی را بر آن داشته ها منطبق کند و به حکم قطعی برسد که از آن به تعقل یاد می شود. این تعقل که کار قلب است(حج، آیه 46) به انسان کمک می کند تا در کارها و زندگی خویش موضع گیری های مبتنی بر علم و حق بگیرد و بیرون از دایره علم و حق نرود؛ بلکه عالمانه و عاقلانه به حقیقت حکم کرده و به سوی آن گرایش یابد و از هر گونه جهل علمی و جهالت عملی و بی عقلی پرهیز کند.

اگر انسانی این گونه عمل کند که فطرت به او آموخته و بدان گرایش دارد، زندگی دنیوی و اخروی خویش را آباد کرده و به سعادت می رسد؛ اما اگر خلاف آن عمل کند، دچار بدبختی و عذاب دنیوی و اخروی می شود.

یکی از چیزهایی که فطرت به آن حکم می کند احتیاط در امور خطری است. خدا از زبان موری می فرماید: قَالَتْ نَمْلَةٌ یَا أَیُّهَا النَّمْلُ ادْخُلُوا مَسَاکِنَکُمْ لَا یَحْطِمَنَّکُمْ سُلَیْمَانُ وَجُنُودُهُ وَهُمْ لَا یَشْعُرُونَ ؛ مورچه‏ اى به زبان خویش گفت: اى مورچگان به خانه ‏هایتان داخل شوید! مبادا سلیمان و سپاهیانش ندیده و ندانسته شما را پایمال کنند. (نمل، آیه 18)  

از این آیه دانسته می شود که هر موجودی هنگام احساس خطر احتیاط می کند و دیگران را نیز به احتیاط دعوت می کند. در آیه آمده که سلیمان به عاملانه و عامدانه به آنان آسیب نمی رساند، ولی ممکن است ایشان یا کسانی از ایشان بی آن که شعور و احساسی نسبت به موجودات زیر پای خود داشته باشند، ایشان را لگد زده و موجب شکستن آنان شود؛ زیرا مورچه دارای ساختار شیشه و شکننده است.

پس موریان به همان حکم فطرت و عقلی و درکی که دارند، اهل احتیاط هستند، انسانی که از نورانیت تمام عقل برخوردار است، به حکم فطرت و عقلانیت می بایست از هر خطری چون کرونا بپرهیزد و خود را محافظت کند و کاری نکند که گرفتار کرونا و خطرات آن شود.