از نظر آموزه های وحیانی، انسان دو دسته حجت قطعی الهی دارد که شامل حجت باطنی و حجت ظاهری است.

البته حجت باطنی خود به دو قسم تقسیم می شود؛ زیرا بینات الهی گاه از طریق تعقل در آیات انفسی و آفاقی به دست می آید که از آن به برهان علمی یاد می شود(اعراف، آیه 178؛ ق، آیه 6)؛ یا از طریق ارایه الهی و شهود عرفانی به دست می آید که شهود ملکوت عالم و رسیدن به علم الیقین است.(انعام، آیه 75؛ فصلت، آیه 53)

از نظر آموزه های قرآنی، کلام معصوم(ع) به سبب آن که مبتنی بر برهان عصمت است؛ یعنی انسان از طریق تعقل و رویت بصائر و معجزات به این حقیقت می رسد که آنان کلام الهی را بیان می کنند و چیزی جز وحی بر زبان نمی رانند.(نجم، آیات 3 و 4؛ انفال، آیه 17) بر این اساس، می توان کلام معصوم(ع) را به عنوان کبرای قیاس قرار داد؛ زیرا کلام معصوم(ع) همانند برهان علمی، حجت قطعی است.

صدرالمتألّهین نیز می فرماید که قول معصوم(سلام الله علیه) می‌تواند حدّ وسط برهان است.(الحکمة المتعالیه, ج9, ص167 و 168)

اگر معصوم(ع) درباره خدا، قیامت، وحی، نبوّت هر چه بفرماید این حجّت بالغه الهی است. این با برهان فلسفی فرقی ندارد برای اینکه انسان به برهان عصمت یقین دارد. این یقین دارد گوینده حق می‌گوید. و از این طریق شنونده به واقعیت یقین پیدا می‌کند. پس وقتی به واقعیّت یقین پیدا کرد به او ایمان می‌آورد. این گونه است که قول معصوم(ع) می‌تواند حدّ وسط برهان قرار بگیرد.