از نظر آموزه های وحیانی قرآن، برخی از مردم گرفتار باورها و اعتقادات بی اساسی هستند که آن را از زبان دیگران شنیده و تلقی کرده اند و آن را به شکل قول و اعتقادات شخصی به زبان می آورند و به دیگران می گویند، در حالی که هیچ علمی نسبت به آن اقوال و اعتقادات ندارند.

خدا به این مردم هشدار می دهد که چنین رویه ای در زندگی نادرست است؛ زیرا اعتقادات نادرستی را پیدا می کنند و آن را به دیگران منتقل می نمایند که بسیار خطرناک است؛ زیرا به افراد و اجتماع به ویژه رهبران جامعه ضربه می زند.

اصولا برخی عادات دارند که سخنی را از دیگران می شنوند و می پذیرند و آن را به زبان خویش به دیگران می رسانند در حالی که فاقد علمیت است. از نظر اینان ، مساله مهمی نیست و این گونه به شایعات بی اساس دامن می زنند. در حالی نمی بایست از کنار این گونه رویه ها و رفتارها ساده گذشت و آن را آسان دانست؛ زیرا خطر بسیاری را به دنبال دارد؛ چرا که بهتانی عظیم است که شنونده از شنیدن آن مبهوت می شود.(نور، آیات 15 و 16) خدا می فرماید: اذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَتَقُولُونَ بِأَفْوَاهِکُمْ مَا لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَتَحْسَبُونَهُ هَیِّنًا وَهُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِیمٌ ؛ آنگاه که آن [بهتان] را از زبان یکدیگر مى‏ گرفتید و با زبانهاى خود چیزى را که بدان علم نداشتید مى گفتید و مى ‏پنداشتید که کارى سهل و ساده است با اینکه آن [امر] نزد خدا بس بزرگ بود. (همان، آیه 15)

از این آیات به دست می آید که هرگز شنیده را به صرف این که دیگران می گویند، نپذیرید و بر اساس آن اعتقادی پیدا نکنید و به دیگران نیز انتقال ندهید؛ بلکه هر شنیده ای می بایست مورد بررسی قرار گیرد تا انسان حقیقت آن آگاه شود. پس تا زمانی که علمی نسبت به چیزی نداریم، تنها به صرف شنیدن، به شنیدنی ها اکتفا نکنیم.