از نظر آموزه های وحیانی قرآن، کتمان ایمان در شرایطی که لازم عدم کتمان قتل یا فسادی بزرگ باشد، نه تنها جایز بلکه لازم است؛ چنان که خدا درباره مومن آل فرعون می فرماید: وَ قالَ رَجُلٌ مُؤْمِنٌ مِنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَکْتُمُ إیمانَهُ أَ تَقْتُلُونَ رَجُلاً؛ و مرد مومن از آل فرعون ایمانش را کتمان می کرد، گفت: آیا می کشید مردی را..(غافر، آیه 28)

در اصطلاح فقه اسلامی از این عمل به تقیه یاد می شود؛ چنان که خدا درباره عمل عمار یاسر می فرماید: مَنْ کَفَرَ بِاللَّهِ مِنْ بَعْدِ إِیمَانِهِ إِلَّا مَنْ أُکْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالْإِیمَانِ وَلَکِنْ مَنْ شَرَحَ بِالْکُفْرِ صَدْرًا فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِنَ اللَّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ ؛ هر کس پس از ایمان آوردن خود به خدا کفر ورزد ، عذابى سخت‏ خواهد داشت؛ مگر آن کس که مجبور شده و قلبش به ایمان اطمینان دارد؛ لیکن هر که سینه‏ اش به کفر گشاده گردد، خشم خدا بر آنان است، و برایشان عذابى بزرگ خواهد بود. (نحل، آیه 106؛ روایات تفسیری ذیل آیه)

اما کتمان علم جایز نیست؛ چنان که بنی اسرائیل علم تورات را کتمان می کردند و خدا آنان را به عنوان خورندگان آتش و معلونین معرفی می کند(بقره، آیات 159 و 174) ؛ زیرا چنین چیزی از مصادیق کتمان حق است که جایز و روا نیست.(بقره، آیه 146)

از نظر قرآن، انسان نمی بایست درباره چیزهایی که خدا به او داده، بخل ورزد، و آن را کتمان کند(نساء، آیه 37) حال این داده های الهی مال باشد یا علم یا هر فضلیتی دیگر.(همان)

پیامبر اکرم(ص) دراین باره می فرماید: مَنْ کَتَمَ عِلْماً نَافِعاً أَلْجَمَهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ بِلِجَامٍ مِنْ نَارٍ؛ هر کس علم نافع و سودمندی را از دیگران کتمان کند، خدا روز قیامت لگامی از آتش بر او می زند.(بحارالانوار، ج 2، ص 78)