خدا در قرآن می فرماید: وَیَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مَا لَا یَضُرُّهُمْ وَلَا یَنْفَعُهُمْ وَیَقُولُونَ هَؤُلَاءِ شُفَعَاؤُنَا عِنْدَ اللَّهِ قُلْ أَتُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِمَا لَا یَعْلَمُ فِی السَّمَاوَاتِ وَلَا فِی الْأَرْضِ سُبْحَانَهُ وَتَعَالَى عَمَّا یُشْرِکُونَ ؛ و به جاى خدا چیزهایى را مى ‏پرستند که نه به آنان زیان مى ‏رساند و نه به آنان سود مى‏ دهد؛ و مى‏ گویند: اینها نزد خدا شفاعتگران ما هستند. بگو: آیا خدا را به چیزى که در آسمانها و در زمین نمى‏ داند، آگاه مى‏ گردانید. او پاک و برتر است از آنچه با وى شریک مى‏ سازند. (یونس، آیه 18)

 و نیز می فرماید: أَفَمَنْ هُوَ قَائِمٌ عَلَى کُلِّ نَفْسٍ بِمَا کَسَبَتْ وَجَعَلُوا لِلَّهِ شُرَکَاءَ قُلْ سَمُّوهُمْ أَمْ تُنَبِّئُونَهُ بِمَا لَا یَعْلَمُ فِی الْأَرْضِ أَمْ بِظَاهِرٍ مِنَ الْقَوْلِ بَلْ زُیِّنَ لِلَّذِینَ کَفَرُوا مَکْرُهُمْ وَصُدُّوا عَنِ السَّبِیلِ وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ ؛ آیا کسى که بر هر شخصى بدانچه کرده است مراقب است؛ مانند کسى است که از همه جا بى‏ خبر است؛ و براى خدا شریکانى قرار دادند. بگو : نامشان را ببرید! آیا او را به آنچه در زمین است و او نمى‏ داند خبر مى‏ دهید؛ یا سخنى سطحى و میان‏تهى مى‏ گویید. چنین نیست بلکه براى کسانى که کافر شده‏ اند نیرنگشان آراسته شده، و از راه حق بازداشته شده‏ اند، و هر که را خدا بى‏ راه گذارد، رهبرى نخواهد داشت. (رعد، آیه 33)

در این دو آیه سخن از عدم علم الهی نسبت به اموری چون شریک و شفیع است؛ آیات واقعا خدا نمی داند؟

اگر کسی مانند انسان ها بگوید: نمی دانم، به همان معنای عدم العلم است؛ زیرا علم انسان محدود است؛ و نسبت به همه هستی احاطه علمی ندارد؛ اما وقتی کسی چون خدا می گوید نمی دانم، به معنای عدم وجود و عدم وجدان است.

به سخن دیگر، عدم وجدان و نیافتن انسان به معنای عدم وجود نیست؛ از همین رو گفته می شود: «عدم الوجدان لا یدلّ علی عدم الوجود؛ نیافتن دلالت نمی کند که وجود ندارد.»(معالم الاصول، سید محمد مجاهد، ص 65)؛ اما عدم وجدان خدا به معنای عدم وجود است؛ زیرا خدا بر همه هستی احاطه علمی دارد، وقتی خدا می گوید که در هستی چیزی را نیافتم؛ این عدم وجدان خدا، به معنای عدم وجود آن چیز است.

خدا بارها در قالب قضایای موجبه کلیه می فرماید: وَ اللَّهُ بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ عَلیم؛ خدا به هر چیزی علیم است(بقره، آیه 282) یا می گوید: وَ اللَّهُ عَلی‌ کُلِّ شَیْ‌ءٍ شَهید؛ خدا بر هر چیزی شاهد است و مشهود(مجادله، آیه 6) یا می گوید: بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ مُحیط؛ به هر چیزی محیط است.(نساء، آیه 126)

پس این که خدا می فرماید: من خدا شریکی را نمی دانم یا شفیعی نمی شناسم به معنای می دانم که نیست.

البته فرعون ها نیز این ادعا را دارند و می گویند: ما عَلِمْتُ لَکُمْ مِنْ إِله غیری؛ جز خود برای شما خدایی نمی دانم و نمی شناسم. (قصص، آیه 38)