از نظر قرآن، انسان می بایست خلیفه الله شود و بتواند در تکوین تصرفات داشته باشد. دست یابی به مقام خلافت الهی، به معنای مظهریت در تمام اسماء و صفات الهی است.(بقره، آیات 30 و 31)

یکی از اسماء و صفات الهی، خالقیت و ربوبیت است. این بدان معناست که انسان می بایست در این صفت به تمامیت کمالی برسد تا مظهر خالقیت خدا شود. هنگامی که به چنین مرتبه ای رسید، در چارچوب «اذن» یعنی مشیت الهی می تواند خلق داشته باشد؛ چنان که حضرت عیسی(ع) چنین می کرد.(آل عمران، آیه 49)

ربوبیت به معنای پروردگاری، تصرفات در تکوین است؛ زیرا این گونه هر چیزی به کمالی خودش می رسد. از نظر قرآن، آفریدگار همان پروردگار است؛ زیرا پرورش نیز نوعی خلقت در مقام اکمال است.

هم چنین ربوبیت ارتباط تنگاتنگی با خالقیت دارد؛ زیرا ربوبیت زمانی می تواند پرورشی کمالی را داشته باشد که شناخت کامل و جامعی نسبت به نظام مخلوقی داشته باشد که تحت ربوبیت قرار می گیرد.

بر همین اساس، وقتی کسی می تواند مظهر خدا و خلیفه الله باشد که بتواند پروردگاری کند و مخلوق و آفریده را در تمامیت آن بشناسد و او را به کمال بایسته و شایسته اش برساند.

 به سخن دیگر، کسی می تواند چیزی را بپروراند و پرورش دهد که از نظام فاعلی، داخلی و غایی آن خبر داشته باشد؛ زیرا بدون شناخت این نظامات سه گانه نمی تواند پرورشی متناسب داشته باشد. بنابراین، مظاهر ربوبیت الهی که در مقام «ربانی» قرار می گیرند(آل عمران، آیه 79)، از نظام فاعلی و داخلی و غایی چیز تحت ربوبیت آگاهی دارند. پس از اموری چون وابستگی آن چیز نسبت به خدا ، ساختار وجودی آن چیز و نیز غایتی که می بایست به آن دست یابد، آگاهی و شناخت دارد و بر اساس آن عمل می کند. از همین روست که هر کسی نمی تواند در مقام مظهریت در ربوبیت قرار گیرد؛ بلکه می بایست کسی همانند پیامبر(ص) باشد که در چنین سطحی از مظهریت قرار دارد و می تواند تعلیم و تزکیه نماید که مطابق سه نظام پیشین است.(آل عمران، آیه 164؛ جمعه، آیه 2؛ توبه، آیه 103)