خدا خود را در قرآن، به نام حمید معرفی می کند(بقره، آیه 267؛ فصلت، آیه 42) که همه ستایش ها و ستوده ها و حمدها به سوی اوست. از همین روست که الحمد لله، حمد مطلق الهی است که ایجاد و بقای هر موجودی به اوست.

از نظر قرآن، پیامبر مصطفی، محمد است که در آیات قرآنی بدین نام متبرک شده(آل عمران، آیه 144؛ فتح، آیه 29؛ احزاب، آیه 40؛ محمد، آیه 2) و در کتب آسمانی دیگر چون انجیل و نیز در آسمان ها به «احمد» (صف، آیه 6)مسما و نامیده شده است.

آن حضرت(ص) و امامان معصوم(ع) به اعتبار نفس آن حضرت(آل عمران، آیه 61) به سبب آن که مجاری مطلق فیض الهی هستند، محمد و ستوده هستند و هر کسی که به نعمتی از وجود یا بقا و مانند آن ها دست می یابد، به سبب آن حضرات معصومین (ع) است: وَ بِیُمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَی وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْأَرْضُوَ السَّمَاءُ؛ به برکتش خلق رزق می خورد و به وجودش زمین و اسمان آرام گرفته اند.(مفاتیح‌الجنان, دعای عدیله.)

از نظر قرآن، پیامبر(ص) با نماز شب و تهجدات شبانه اش که زاید و نافل بر نمازهای واجب روزانه بر ایشان واجب شده است، به مقام محمود می رسند: وَمِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَکَ عَسَى أَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقَامًا مَحْمُودًا ؛ و پاسى از شب را زنده بدار تا براى تو به منزله نافله‏ اى باشد، امید که پروردگارت تو را به مقامى ستوده برساند. (اسراء، آیه 79)

این مقام محمود که مطلق است، بازتابی از صفت حمید مطلق الهی است و در حقیقت مظهریت تمام آن صفت کمالی است. بنابراین، آن حضرت(ع) و معصومان(ع) در مقام مجاری فیض الهی از سوی هر نعمت داده شده ای بلکه همه هستی ستوده و ستایش می شوند.