در آیات قرآنی از دو نوع «معیت» سخن به میان آمده است که با هم فرق دارند؛ توجه به این فرق می تواند نشان دهد که مومنان با «معیت» رحیمی خدا چگونه در جنگ میان کفر و ایمان می تواند دست بالاتر را داشته باشند و در هر نبردی پیروز و سربلند و با عزت و اقتدار بیرون آیند.

معیت قیومی از نظر قرآن، اختصاص به مومنان ندارد؛ چنان که اختصاص به انسان ندارد، بلکه با هر «آفریده» ای این معیت الهی وجود دارد؛ زیرا رابطه میان «آفریدگار» با «آفریده» رابطه معیت قیومی است؛ به این معنا که هر آفریده ای مظهر صفت یا صفاتی از خدا است؛ بنابراین، آفریدگار در هر آفریده ای است، به طوری که «ذاتی هویت» او را شکل می دهد تا جایی که اگر «هو» نباشد، هیچ چیزی نخواهد بود؛ این خدا است که در هر چیزی «ظهور» یافته و هر چیزی مظهری از مظاهر صفات الهی است. پس وقتی گفته می شود: هُوَ مَعَکُمْ(حدید، آیه 4)؛ به این معنا است که «هو» همان چیزی است که «هویت ذاتی» آن چیز را معنا می بخشد و بدون هویت ذاتی «هو»، «چیزی» وجود ندارد و ظهوری نمی یابد.

معیت رحیمی از ویژگی های مومنان است، یعنی خدا با مومنان نوعی «معیت» رحمانی و رحیمی دارد که خاص این دسته از آفریده ها است. البته ایمان دارای مراتب و درجاتی است که هر چه این درجه و رتبه ایمان بالاتر باشد، معیت رحمانی الهی قوی تر و شدیدتر می شود، به طوری که در مراتب پایین ایمان و تقوا و احسان، معیت به شکل رحمانی کلی و در مراتب برتر ایمان و تقوا و احسان به شکل رحیمیت ظهور می کند. پس وقتی خدا می فرماید: اَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُؤْمِنینَ(انفال، آیه 19) یا :اِنَّ اللَّهَ مَعَ الَّذینَ اتَّقَوْا(نحل، آیه 128) یا : اِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنینَ(عنکبوت، آیه 16) به این معنا است که هر چه این ایمان و تقوا و احسان شدیدتر و زیادتر شود، به همان میزان ظهور معیت الهی در شکل رحمانی به رحیمی شدیدتر و زیادتر خواهد شد.

از آثار و برکات زیادت و افزایش ایمان و تقوا و احسان در انسان و امت اسلام این خواهد بود که مومنان متقی و محسن و امتی دارنده این صفات در سطح «ملکه و شاکله» هماره دست بالا خواهند بود و کسی یا امتی دیگر باز آنان بالاتر نخواهد بود، بلکه «علو» برای این امت خواهد بود؛ زیرا خدا می فرماید: وَ اَنتُمُ الاعْلَوْنَ وَ اللَّهُ مَعَکُمْ؛ و شما اعلی و برتر هستید چون خدا با شماست. (محمد، آیه 35) این «معیت» که در آیه در قالب «الله معکم» بیان شده است، نوعی «قیومیت رحمانی و رحیمی» است که برای مومنان متقین و محسنین ثابت شده است. نتیجه آن نیز «علو» و برتری است که امت را در سطح «اعلی» قرار می دهد و کسی بر آنان چیره و پیروز نمی شوند.