انتظار واقعی که در حکم عبادت است، نمی تواند جز با انجام کارهایی باشد که تامین کننده ظهور حضرت قائم عجل الله تعالی فرجه الشریف باشد.

ابوبصیر از امام صادق(ع) نقل می کند که ایشان می فرماید: لَیُعِدَّنَّ أَحَدُکُمْ لِخُرُوجِ الْقَائِمِ وَ لَوْ سَهْماً فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَی إِذَا عَلِمَ ذَلِکَ مِنْ نِیَّتِهِ رَجَوْتُ لِأَنْ یُنْسِئَ فِی عُمُرِهِ حَتَّی یُدْرِکَهُ فَیَکُونَ مِنْ أَعْوَانِهِ وَ أَنْصَارِهِ؛ هر یک از شما باید برای خروج قائم آماده کند، هر چند با یک تیر، برای این که هر گاه خدای تعالی از نیّت او  را بداند، امیدوارم که در عمر او تأخیر اندازد تا آنکه قائم را درک کند و از اعوان و انصارش باشد.(بحارالانوار، ج‏52، ص‏366)

در حقیقت انتظار حقیقی آن است که هر کسی به توان خویش برای مقاصد آن حضرت(ع) اقدام کند که شامل دفع ظالمان و مستکبران و رهایی مستضعفان و مظلومان و ایجاد حکومت جهانی مبتنی بر عدالت است.

بنابراین، کسی که هیچ اقدامی اصلاحی در خود و اجتماع انجام نمی دهد و خود را صالح مصلح نمی سازد یا در اجتماع اصلاحاتی را به وجود نمی آورد، نمی تواند مدعی آن باشد که از «منتظران» است؛ زیرا بر اساس روایات منتظر ظهور می بایست در هنگام غیبت در علم و عمل پیرو ایشان باشد تا بتواند در هنگام ظهور از اعوان و انصارش قلمداد شود. پیامبر(ص) می فرماید: طوُبی لِمَنْ اَدرَکَ قائِمَ اَهلِ بَیْتی وَ هُوَ مُقتَدٍ بِهِ قَبْلَ قِیامِهِ یَتَولّی وَلیَّهُ وَیَتَبرَّأُ مِنْ عَدُوِّهِ وَیَتَوَلی الاَئِمَّةَ الهادِیَةَ مِنْ قَبْلِهِ اوُلئِک رُفَقائی وَ ذَوُو وُدّی وَ مَوَدَّتی وَاَکْرَمُ اُمَّتی عَلَی؛ خوشا به حال کسی که، قائم اهل بیت مرا درک کند؛ حال آنکه پیش از قیام او نیز پیرو او باشد. با اهل ولایت و اولیای آن حضرت و هم ولایت باشد و با دشمن او دشمن؛ البته باید که ولایت رهبران و پیشوایان هدایت گر پیش از او نیز پذیرا باشد. اینان همنشین و دوستان من و گرامی‏ترینِ امت من، در نزد من هستند.(الغیبه، شیخ طوسی، ج1، ص 456؛ بحار الانوار،ج52،ص129)

در حقیقت، بر اساس این حدیث و احادیث دیگر، اگر کسی ولایت اولیای الهی از فقیهان دارای شرایط را به عنوان ولایت الهی نپذیرد، در هنگام ظهور نیز ولایت آن حضرت(عج) را نخواهد پذیرفت. پس کسانی که مدعی ولایت هستند، ولی ولایت فقیهان منصوب از سوی اولوا الامر(ع) را نمی پذیرند، نمی توانند خود را منتظران ظهور بدانند.