از نظر آموزه های وحیانی قرآن، هر یک از اعضا و جوارح ما، همانند دو فرشته «رقیب عتید» مراقب ما هستند و هر چه ما انجام می دهیم، به عنوان شاهدان الهی، تحمل کرده و در روز قیامت شهادت می دهند.

به سخن دیگر، انسان هر کاری را انجام می دهد، دو فرشته «رقیب عتید» مراقب و آماده هستند تا به عنوان دو گواه و شاهد صادق الهی، آن را نگارش کرده و در روز قیامت در کارنامه الهی ما به عنوان شاهدان الهی شهادت دهند. در قرآن آمده است: مَا یَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ؛ آدمى هیچ سخنى را به لفظ درنمى ‏آورد، مگر اینکه مراقبى آماده نزد او آن را ضبط مى ‏کند. (ق، آیه 18)

البته مراد از «لفظ» تنها سخن نیست، بلکه مراد از آن هر چیزی است که از انسان صادر می شود؛ چنان که مراد از «اکل» در آیه 29 سوره نساء، تنها خوردن نیست، بلکه مراد هر تصرفی است که انسان در مال دیگری انجام می دهد. در این آیات از صادرات و تصرفات انسان به عنوان لفظ و اکل تعبیر شده، زیرا مصداق اتم صادرات همان صادرات کلامی و مصداق اتم تصرفات همان خوردن و اکل است.

از نظر قرآن، افزون بر این گواهان و شاهدانی از فرشتگان، از «حس» و حضور و شهود در حال تحمل شهادت هستند تا در قیامت شهادت دهند، از خود انسان نیز شاهدانی هستند که علیه انسان شهادت می دهند. خدا می فرماید: تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ اَلْسِنَتُهُمْ وَ اَیْدیهِمْ؛ بر علیه آنان زبان و دستهایشان شهادت می دهد.(نور، آیه 24) این شهادت به اشکال گوناگون است که از جمله مهم ترین آن این است دست و پا مثلا همانند زبان به نطق در می آید و شهادت می دهد: لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنا قالُوا اَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذی اَنْطَقَ کُلَّ شَیْ‌ءٍ؛ چرا بر علیه ما شهادت دادید؟ گفتند: خدایی که هر چیزی را به نطق در می آورد ما را به نطق در آورد تا سخن بگوییم و شهادت دهیم.(همان)

از این آیه به دست می آید که اعضای ما مال ما نیستند؛ زیرا اگر از ما و مال ما بودند که شهادت معنا نداشت، بلکه باید تعبیر به اقرار می شد؛ زیرا اگر کسی علیه خودش حرفی بزند می گویند اقرار کرده است نه آن که شهادت داده است. بنابراین از این آیه می توان دریافت که اعضای ما مال ما نیستند، بلکه امانتی در نزد ما هستند و وقتی کاری را انجام می دهیم خود را مسئول می دانند که در روز قیامت شهادت دهند که کار خوب یا بدی کردیم.