دین اسلام زمانی که در دست صالحان و عترت طاهره(ع) باشد، دینی آزاد است و می تواند راهنمایی مردم به سوی سعادت دنیا و آخرت باشد؛ اما همین دین اسلام با همه عظمتش وقتی در دست اشرار و انسان های شرور افتاد که اهل نفاق و دورویی هستند، ابزاری برای هوسرانی های حاکمانی می شود که به نام دین، به غارت آخرت مردم مشغول می شوند.

به سخن دیگر، برخی در انقلاب ها دنبال غارت مال و ملک مردم می روند و مغازه و خانه های مردم را غارت می کنند، ولی برخی دیگر رفتاری خطرناک تر در پیش می گیرند، آنان انقلاب را مصادره می کنند.

در انقلاب اسلامی آغازین، گروهی منافق مکی که شمّ سیاسی داشتند خود را به رهبری چسباندند و در نهایت در سقیفه بنی ساعده انقلاب اسلامی را مصادره کردند؛ چنان که امیرمومنان امام علی(ع) در نامه خویش به مالک اشتر می نویسد: فَاِنَّ هَذَا الدِّینَ قَدْ کَانَ اَسِیراً فِی‌ اَیْدِی‌ الْاَشْرَارِ یُعْمَلُ فِیهِ بِالْهَوَی وَ تُطْلَبُ بِهِ الدُّنْیَا ؛ پس این دین اسیر دست اشراری شد که به هواهای نفسانی عمل می کردند و با دین دنیا می جستند.(نهج البلاغه، دشتی، ج 1، ص 296)

علامه طباطبایی بر این باور است که نفاق تنها به سبب سلطه حاکمیت نیست که برخی را به سوی دورویی سوق می دهد، بلکه گاه به سبب اهدافی است که افراد را به سوی رهبر می کشاند، چنان که شم سیاسی منافقان مکه و اقتدار آینده دین اسلام موجب شده بود بی آن که ایمانی به اسلام داشته باشند، جزو مسلمانان در آیند.(ترجمه المیزان، ج 19، ص 486)

وقتی دین اسیر سقیفه شد، همه بلایای بر سر اسلام و مسلمین آمد، چنان که عاشورا تنها یکی از آثار شوم اسارت دین است. ملا صدرا می نویسد: قتل حسین بن علی بن ابی‌طالب (علیه‌السّلام) یوم السقیفة؛ امام حسین (ع) روز سقیفه به شهادت و قتل رسید.(رساله سه اصل، ص 122)

اصولا از نظر امامان معصوم(ع) مردم دنبال دنیا می روند و دین لقلقه زبان ایشان است؛ چنان که امام حسین(ع) می فرماید: إنَّ الناسَ عَبیدُ الدُّنیا و الدِّینُ لَعقٌ على ألسِنَتِهِم یَحوطُونَهُ ما دَرَّت مَعائشُهُم ، فإذا مُحِّصُوا بالبلاءِ قَلَّ الدَّیّانُونَ ؛ همانا مردمان بنده دنیایند و دین لقلقه زبان آنهاست و هر جا منافعشان به وسیله دین بیشتر تأمین شود زبان مى چرخانند و چون به بلا آزموده شوند آنگاه دین داران اندکند.(تحف العقول، ص 245)

وقتی با سقیفه روح دین از دین خارج شد: خرجت روح الدین من الدین، به طور طبیعی مردم دنبال اهل اشرار سقیفه رفتند و مطیع شاهان و دنیا شدند؛ چنان که امیرمومنان امام علی(ع) نیز می فرماید: اِنَّمَا النَّاسُ مَعَ الْمُلُوکِ وَ الدُّنْیَا؛ مردم با شاهان و دنیا هستند.(نهج البلاغه ، دشتی، ج 1، ص 220)