از نظر آموزه های وحیانی قرآن، دین باید اقامه شود و هر کسی که تمکن یافت و دولتی و قدرتی را خدا نصیب او کرد، باید برای اقامه دین و برپاداشتن آن تلاش کند.(حج، آیه 41)

اقامه دین مبتنی بر اقامه دو ستون استوار دین یعنی «قرآن و عترت» است؛ چنان که امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: اَقِیمُوا هَذَیْنِ الْعَمُودَیْنِ وَ اَوْقِدُوا هَذَیْنِ الْمِصْبَاحَیْن‌؛ این دو ستون را اقامه و برپا دارید و این دو چراغ را روشن کنید و سوخت برسانید.(نهج البلاغة، الدشتی، محمد، ج1، ص137)

خدا به پیامبرش فرمان می دهد تا برای انداز مبتنی بر قرآن، قیام کند: قُمْ فَاَنْذِرْ.(مدثر، آیه 2) و درباره ولایت عترت فرمان می دهد که اگر اقامه نشود، اتمام دین و اکمال نعمت نشده است.(مائده، آیه 3) از این روست که عدم تمسک و اعتصام به حبل الله المتین قرآن و عترت(ع) به معنای گمراهی و ضلالت ابدی است که در حدیث «ثقلین» مورد تاکید قرار گرفته  است.

البته از آن جایی که اقامه دین به اقامه قرآن و ولایت عترت(ع) سخت است و هر لحظه ممکن است از سوی دشمنان آسیبی برسد، لازم است تا انسان در مقام «نصرت» هوشیاری خویش را حفظ کند تا در مقام «ولایت» از امدادهای غیبی الهی برخوردار باشد و از کمین دشمنان برهد(مائده، آیه 67)؛ زیرا هیچ امداد الهی بی حرکت بنده تحقق نخواهد یافت.(مریم، آیه 25)

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، اقتصاد و هویت فرهنگی هر اجتماعی مانند کعبه برای امت اسلام، دو ستون اساسی هر اجتماعی است(نساء، آیه 5؛ مائده، آیه 97) که می بایست «اقامه» شود تا بتواند به عنوان ستون «قوام و قیام» برای مردم و اجتماع باشد؛ بنابراین نمی توان با سخن گفتن اقتصاد و فرهنگ را اقامه کرد، بلکه با مجاهدت واقعی چنین امری شدنی است.

به نظر قرآن، همان طوری که قرائت نماز هیچ فایده ای ندارد، بلکه باید نماز را اقامه کرد(بقره، آیه 110؛ نساء، آیه 103؛ انعام، آیه 72)، و چنان که باید عدالت قسطی در همه عرصه ها اقامه شود(حدید، آیه 25، نساء، آیه 135؛ مائده، آیه 8)، هم چنین اصل دین را نیز می بایست اقامه کرد؛ زیرا اگر نماز ، عدالت قسطی و اقتصاد و هویت فرهنگی امت اسلام به عنوان اجزای دین بدون اقامه هیچ سودی برای امت ندارد، کلیت دین نیز نیاز به اقامه دارد و باید برپا شود تا انسان به سعادت دنیوی و اخروی دست یابد. این اقامه دین همان اقامه و برپا داشتن قرآن و عترت(ع) در اجتماع اسلامی است.

کسانی که بخواهند دین را اقامه کنند، می بایست همانند سربازان مرزی و مرزبانان شبانه روز چنان هوشیار و بیدار باشند که گویی هیچ آرامش و خوابی ندارند؛ چنان که امیرمومنان امام علی (ع) درباره مرزبانان می فرماید: لَا تَذُوقُوا النَّوْمَ‌ اِلَّا غِرَارا اَوْ مَضْمَضَةً؛ خواب را جز به غَرغَره و مَضمَضه کردن نچشید.(نهج البلاغة، الدشتی، محمد، ج1، ص250)

البته واژه «غرارا» از «غرّ» به معنای سپیدی آغازین مانند سپیدی فجر یا سپیدی هر ماه یا سپیدی دندان نیش است که گاه موجب فریب می شود. از این روست که ارتباطی میان غرار و غرور به معنای فریب است. بنابراین، منظور آن است که اندکی بخوابید به طوری که خواب را فریب بدهید.