از نظر قرآن، هر چیزی که در دنیا آفریده شده مسخر انسان است و انسان برآن مسلط است؛ یعنی به گونه ای خدا دنیا را آفریده که مسخر انسان باشد و انسان بر آن مسلط است؛ این نه به معنای آن است که انسان می تواند آن را تسخیر کند، بلکه به معنای آن است که خدا این گونه قرار داده که انسان بر دنیا مسلط باشد و این سلطه تسخیری برای انسان طبیعی است. بنابراین، نه تنها زمین، بلکه همه آسمان ها مسخر انسان قرار داده شده است و انسان می تواند از آن ها بهره برداری کند: سَخَّرَ لَکُم مَا فِی السَّماوَاتِ.(لقمان، آیه 20)

هم چنین خدا نعمت هایی که دنیا است را به گونه ای قرار داده که هر نیازمندی بتواند از آن بهره مورد نیاز را ببرد. خدا می فرماید: وَ قَدَّرَ فِیهَا اقْوَاتَهَا فِی اَرْبَعَةِ اَیَّامٍ سَوَاءً لِلسَّائِلِینَ؛ خدا در زمین اقواتش را در چهار دوره زمانی یا چهار فصل برای همه نیازمندان به طور مساوی مقدر کرده است.(فصلت، آیه 10)

این «سَوَاءً لِلسَّائِلِینَ» به این معنا است که همگان از سوال کنندگان در این امر مساوی هستند و حق مساوی دارند تا از نعمت های دنیوی بهره گیرند.

بهره گیری مساوی همگان از نعمت های الهی به این معنا خواهد بود که اگر کسی نتواند سهم خویش را از این نعمت های بگیرد، در حقش ظلم روا داشته شده است و انسان ها دیگر می بایست کمک کنند تا هر مظلوم بتواند «قسط» و سهم خویش را از نعمت های الهی برگیرد. این همان چیزی است که در قرآن از آن به «قیام بالقسط»(حدید، آیه 24) یا «قوامین بالقسط»(مائده، آیه 8) تعبیر شده است. پس در صورتی که حق قسطی و سهمیه الهی را شخصی نتواند بگیرد، باید دیگران حتی با شمشیر شده بگیرند و به مظلوم بدهند.(حدید، آیه 25؛ نساء، آیه 75)