واژه آرزو به معنای چیزی است که انسان تمنا دارد بدان برسد. در آموزه های وحیانی قرآن، آرزو یا همان تمنا امری مثبت و ارزشی دانسته نشده است؛ زیرا انسان هنگام آرزو و تمنا کاری انجام نمی دهد و اسباب تحقق هدف را دنبال نمی کند تا به وسیله اسباب و توسل به آن ها به هدف خویش برسد. وقتی آرزو یا همان تمنا به معنای توقع و انتظار تحقق هدفی بدون وسیله و فراهم اسباب آن باشد، می توان گفت که آرزو و تمنا امری لغو است. این که انسان چیزی را بخواهد ولی کار برای تحقق آن انجام ندهد. پس باید انسان آرزوها و امانی و تمنیات خودش را کنار بگذارد؛ زیرا امری بازدارنده از حرکت و سعی است. این که انسان هم چون روباه شل بنشیند تا لقمه ای بیاید، کاری نادرست ، ضد ارزشی و لغو است؛ چرا که انسان هر چه در دنیا و آخرت از آن بهره می برد چیزی جز نتیجه سعی او نیست. خدا می فرماید : وَأَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسَانِ إِلَّا مَا سَعَى وَأَنَّ سَعْیَهُ سَوْفَ یُرَى ثُمَّ یُجْزَاهُ الْجَزَاءَ الْأَوْفَى؛ و اینکه براى انسان جز حاصل تلاش او نیست؛ و [نتیجه] کوشش او به زودى دیده خواهد شد سپس هر چه تمامتر وى را پاداش دهند (نجم، آیات 39 تا 41(

امیرمومنان درباره آرزو و امانی و تمنیات می فرماید: اِیَّاکَ وَ الِاتِّکَالَ عَلَی الْمُنَی فَاِنَّهَا بَضَائِعُ النَّوْکَی؛ از اعتماد و توکل بر تمنیات و آرزوها بپرهیزید؛ چرا که آرزو کالای پیرزنان کهنسال و سالمند است.(نهج البلاغه دشتی، ج 1، ص 273)

آموزه های وحیانی قرآن از انسان ها می خواهد به جای آرزو و تمنا ، رجا و امید خویش را افزایش دهند؛ زیرا رجا یا همان امید چیزی چون موتور محرکه ای است که انسان را به پیش می برد و آن انگیزه ای می شود تا انسان به کارهای بزرگ اقدام کند. رجا یا همان امید در حقیقت، آرزویی است که انسان برای تحقق آن از اسباب و علت تحقق آن سود می برد و با اسباب و وسایل بر آن است تا آن چه را هدف گذاری کرده است، تحقق یابد.(احزاب، آیه 21) به سخن دیگر رجا و امید هماره با عمل صالح همراه است که تحقق بخش آن امید نیک و خوب است: خدا می فرماید: من کان یرجو لقاء ربه فلیعمل عملا صالحا؛ هر کسی امید به ملاقات پروردگارش دارد پس باید عمل صالح را به کار گیرد.(کهف، آیه 110)