در آموزه های وحیانی قرآن، تصویر و ترسیمی از قیامت و بهشت به دست می دهد که توجه به آن ها بسیار می تواند مفید و سازنده و آموزنده باشد. از جمله این آموزه های وحیانی که در معرفت هستی شناسی بهشت و قیامت قرار می گیرد می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1.      در هم پیچیدن آسمان ها : در آیات قرآنی به این نکته توجه داده می شود که در هنگامه قیامت زمین و آسمان ها در هم تنیده می شود: یَوْمَ نَطْوِی السَّمَاءَ کَطَیِّ السِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمَا بَدَأْنَا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِیدُهُ وَعْدًا عَلَیْنَا إِنَّا کُنَّا فَاعِلِینَ ؛ روزى که آسمان را همچون در پیچیدن صفحه نامه ‏ها در مى ‏پیچیم همان گونه که بار نخست آفرینش را آغاز کردیم دوباره آن را بازمى‏ گردانیم وعده‏ اى است بر عهده ما که ما انجام‏دهنده آنیم. (انبیاء، آیه 104) از این آیه به دست می آید که این حالت پیش از این نیز وجود داشته است؛ در آیات دیگر نیز در تبیین همین حالت پیشین می گوید: أَوَلَمْ یَرَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ کَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ کُلَّ شَیْءٍ حَیٍّ أَفَلَا یُؤْمِنُونَ ؛ یا کسانى که کفر ورزیدند ندانستند که آسمانها و زمین هر دو به هم پیوسته بودند؛ و ما آن دو را از هم جدا ساختیم و هر چیز زنده‏ اى را از آب پدید آوردیم آیا باز هم ایمان نمى ‏آورند. (انبیاء، آیه 30) پس آسمان پیش از این جمع و به هم پیوسته بود ، سپس جدا شدند به طوری که زمین از آسمان نیز جدا می شود. بر این اساس، این جمع شدن به شکل امر واحد و پیوسته به هم، در آخرت نیز تحقق یافته که از آن به «طی» و پیچیدن تعبیر می شود، چنان که در این آیه اخیر به «رتق» تعبیر شده است؛ سپس همان طوری که در آغاز «فتق» و جدا شدن صورت گرفته است، در قیامت نیز «فتق» نیز صورت می گیرد و دوباره آن چه پیچیده و پوسته بود، باز و فتق می شود.

2.      کوبیده شدن شدید: در هنگام قیامت همه چیز از آسمان و زمین در هم کوبیده می شود به طوری که با کوبیدن در هاون هستی، چون پودر و غبار در می آید: کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ؛ نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود. (فجر، آیه 21) باید توجه داشت که واژه «دکّ» از واژه «دقّ» و «دقیق» مانند آرد کردن گندم، بیانگر شدت بیش تری است به طوری که با دک کردن چیزی از آرد نیز نرم تر می شود؛ این همان حالتی است که در آیات دیگر به «نسف» تعبیر می شود، چنان که می فرماید:  وَیَسْأَلُونَکَ عَنِ الْجِبَالِ فَقُلْ یَنْسِفُهَا رَبِّی نَسْفًا ؛ و از تو در باره کوهها مى ‏پرسند: بگو پروردگارم آنها را در قیامت ریز ریز خواهد ساخت. (طه، آیه 105) این «نسف» همان کاری است که حضرت موسی(ع) با گوساله سامری کرد: لَنُحَرِّقَنَّهُ ثُمَّ لَنَنْسِفَنَّهُ فِی الْیَمِّ نَسْفًا؛ آن را قطعا مى‏ سوزانیم و پودر و خاکسترش مى ‏کنیم و در دریا فرو مى ‏پاشیم. (طه، آیه 97)

3.      تبدیل شدن: پس از این که آسمان و زمین با این شرایط کوبیده شد و رتق کاملی نیز انجام شد، دوباره فتق انجام می شود، اما دیگر آن آسمان و زمین این آسمان و زمین کنونی نخواهد بود؛ زیرا تبدیل و جایگزین نوعی دیگر می شود که دیگر نمی توان از آن به آسمان و زمین یاد کرد: یَوْمَ تُبَدَّلُ الْأَرْضُ غَیْرَ الْأَرْضِ وَالسَّمَاوَاتُ وَبَرَزُوا لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ ؛ روزى که زمین به غیر این زمین و آسمانها به غیر این آسمانها مبدل گردد و مردم در برابر خداى یگانه قهار ظاهر شوند. (ابراهیم، آیه 48) در این آیه بیان شده که تبدیل زمین به غیر زمین انجام می شود؛ البته مشخص نمی شود که آسمان ها وقتی تبدیل می شوند، یک آسمانی دیگر است یا نه ؟ به هر حال تبدیل انجام می شود و اختصاص به این زمین و آسمان ندارد، بلکه همه آسمان ها را در بر می گیرد.

4.      آسمان بی خورشید بهشت: از محتوای آیات قرآنی به دست می آید که آسمان اخروی دیگر آسمانی هم چون این آسمان نیست تا خورشید داشته باشد، پس شکی نیست که آسمان نیز تغییر می کند. این ویژگی شاید برای بهشت باشد ، ولی خود گواهی روشن بر این است که آسمان های تبدیلی اخروی غیر از این آسمان خواهد بود، چنان که خدا می فرماید: مُتَّکِئِینَ فِیهَا عَلَى الْأَرَائِکِ لَا یَرَوْنَ فِیهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِیرًا ؛ در آن بهشت بر تختهاى خویش تکیه زنند در آنجا نه آفتابى بینند و نه سوز سرمایى. (انسان، آیه 13)

5.      بهشت فاقد شب و روز: از نظر قرآن، حرکت به مفهومی که در دنیا است و بر اساس آن ساعت و شب و روز تحقق می یابد، در بهشت اخروی نیست؛ چنان که خواب و چرتی نیست و انسان را خستگی و خواب نخواهد بود؛ چنان که در بهشت اصلا مرگی نیست و در دوزخ نیز اگر مرگ است، مرگ کامل نیست، بلکه میانه مرگ و زندگی است.(اعلی، آیه 14) البته در عالم برزخ شب و روز است؛ چنان که در باره فرعون در دوزخ می فرماید: النَّارُ یُعْرَضُونَ عَلَیْهَا غُدُوًّا وَعَشِیًّا وَیَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ أَدْخِلُوا آلَ فِرْعَوْنَ أَشَدَّ الْعَذَابِ ؛ اینک در برزخ هر صبح و شام بر آتش عرضه مى ‏شوند و روزى که رستاخیز بر پا شود، فریاد مى ‏رسد که فرعونیان را در سخت‏ ترین انواع عذاب درآورید. (غافر، آیه 46) البته در آیه 62 سوره مریم از بهشتی سخن به میان می آید که روزی بهشتیان در دو وعده صبح و شام است: لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا إِلَّا سَلَامًا وَلَهُمْ رِزْقُهُمْ فِیهَا بُکْرَةً وَعَشِیًّا ؛ تِلْکَ الْجَنَّةُ الَّتِی نُورِثُ مِنْ عِبَادِنَا مَنْ کَانَ تَقِیًّا؛ در آنجا سخن بیهوده‏ اى نمى ‏شنوند جز درود و روزی‏شان صبح و شام در آنجا آماده است ؛ این همان بهشتى است که به هر یک از بندگان ما که پرهیزگار باشند به میراث مى‏ دهیم. (مریم، آیات 62 و 63) البته وجود صبح و شام دلیل بر این نیست که این زمان بندی بر اساس وجود ستارگان و خورشید و حرکت آن باشد؛ دیگر این که باید توجه داشت که بهشت های قیامتی هشت بهشت است که تفاوت های ماهوی بسیاری با هم دارند و بهشتی که در آیه مطرح است بهشت های پایین است و می تواند دارای زمان بندی بر اساس حرکتی غیر از حرکت ستارگان باشد که بر ما معلوم نیست.