مهم ترین ویژگی مومنان، انتظار فرج است؛ زیرا برترین عبادتی است که مومن با انتظار به آن دست می یابد؛ چرا که پیامبر(ص) می فرماید: افضل اعمال أمّتی انتظار الفرج مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل‏ ؛ بهترین اعمال عبادی امت من انتظار فرج از خدای عز و جل است.(کمال‌الدین، ج2، ص 644)

در آیات قرآنی به پیامبر(ص) امیدواری می بخشد که با انتظار می تواند به آن اهداف خویش برسد؛ در حقیقت انتظار نوعی صبر و استقامتی است که تضمین کننده دست یابی به اهداف است. خدا می فرماید: قُلِ انْتَظِرُوا إِنَّا مُنْتَظِرُونَ؛ بگو منتظر باشید که ما هم منتظریم.(انعام، آیه 158؛ هود، آیه 122) در جایی دیگر نیز می فرماید: فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَانْتَظِرْ إِنَّهُمْ مُنْتَظِرُونَ ؛ پس از ایشان روى برتاب و منتظر باش که آنها نیز در انتظارند.(سجده، آیه 30)

مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ امام الرِّضَا ع روایت می کند و می گوید: قَالَ‏ سَأَلْتُهُ عَنْ شَیْ‏ءٍ مِنَ الْفَرَجِ فَقَالَ أَ لَیْسَ انْتِظَارُ الْفَرَجِ مِنَ الْفَرَجِ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِین‏؛  از حضرت رضا علیه السّلام پرسیدم : فرج ما کى فرا می رسد؟ فرمود: آیا انتظار فرج کشیدن؛ فرج نیست. خداوند می فرماید: «فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ؛  انتظار فرج با توجه بامر الهى در این آیه شریفه خود یک نوع فرج است.(به نقل از کتاب کمال الدین)

اما این انتظار باید به گونه ای باشد که حقیقت انتظار را تحقق بخشد؛ زیرا کسی که منتظر است نمی تواند دست روی دست بگذارد و هیچ کاری نکند، بلکه باید اعمالی را انجام دهد که متناسب و مناسب با انتظار آن امر باشد؛ مثلا کسی که منتظر حاکمیت خیر و خوبی های است، نمی تواند خود به کار خیر و خوب توجهی نداشته باشد یا حتی کارهای زشت و بدی را انجام دهد.

از همین روست که امام صادق(ع) انتظاری را افضل عبادت می داند که تامین کننده، اهداف انتظار باشد. پس اگر بر اساس آموزه های وحیانی اسلام هدف بعثت پیامبر(ص) اتمام مکارم و محاسن اخلاقی است، پس کسی که در این مسیر گام بر می دارد و انتظار تحقق آن را دارد و فرج و گشایش خود و جامعه را در تحقق آن می بیند، باید خود به گونه ای عمل کند که محاسن و مکارم اخلاقی بر اجتماع حاکمیت پیدا کند.

امام صادق(ع) می فرماید: مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَکُونَ مِنْ أَصْحابِ الْقائِمِ، فَلْیَنْتَظِرْ، وَلْیَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحاسِنِ الْأَخْلاقِ، وَ هُوَ مُنْتَظِرٌ؛  هر کس سرورش آن است که از یاران حضرت قائم علیه السلام باشد باید که منتظر باشد و در این حال به ورع  و اخلاق نیکو رفتار نماید، در حالی که منتظر است.(غبیت نعمانی، ص 200، حدیث 16؛ بحارالأنوار، ج52، ص140، باب 22)

امام عصر علیه السلام خود نیز می فرماید: فَلْیَعْمَلْ کُلُّ امْرِی ءٍ مِنْکُمْ بِما یَقْرَبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا وَ لیَتَجَنَّبْ (لیَجْتَنِبْ) ما یُدْنیهِ مِنْ کَرَاهَتِنا وَ سَخَطِنا، فَإِنَّ أَمْرَنا بَغْتَةٌ فُجْاءَةٌ حینَ لا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ وَ لا یُنْجیهِ مِنْ عِقابِنا نَدَمٌ عَلی حَوْبَةٍ؛ پس هر یک از شما باید آنچه را که موجب دوستی ما می شود، پیشه خود سازد و از هر آنچه موجب خشم و ناخشنودی ما می گردد، دوری گزیند؛ زیرا فرمان ما به یکباره و ناگهانی فرامی رسد و در آن زمان توبه و بازگشت برای کسی سودی ندارد و پشیمانی از گناه کسی را از کیفر ما نجات نمی بخشد.(احمدبن على بن ابى طالب الطبرسى، الإحتجاج، ج2، ص599؛ محمدباقرالمجلسى، بحارالانوار، ج53 ، 176)

اما کسی که این گونه عمل نمی کند، منتظر واقعی نیست، مثلا کسی که دنبال دنیا است و از ارزش های اخلاقی و محاسن و مکارم آن دور است، نمی تواند مدعی انتظار باشد. اصلا چنین شخصی انتظار چه چیزی را می کشد. شخصی از امام صادق(ع) می پرسد: متی الفرج؟ فرج چه وقتی است؟ امام می پرسد: ما لک و الفرج و انت ممن ترید الدّنیا!؟؛ تو را به فرج چه کار؟ در حالی که از کسانی هستی که دنیا را می‌خواهند؟!