از نظر قرآن، رفتارهای انسان های پولدار و سرمایه دار بر اساس بدمستی در روز قیامت برایشان حسرت آور خواهد شد.

به نظر قرآن، برخی از افراد سرمایه دار جامعه «ملأ» هستند. این عنوان و اصطلاح برای کسانی به کار می رود که دارای امتیازات اجتماعی خاصی هستند به طوری که چشم پرکن های جامعه را تشکیل می دهند. اینان از نظر سرمایه و ثروت به چنان اندازه رسیده اند که برای نمایش و تفاخر زندگی خویش به ریخت و پاش و تبذیر رو می آورند. نه تنها اسراف و زیاده روی در امور می کنند، بلکه به هدر داد سرمایه و ثروت می آورند. تبذیر حالتی است که شخص چیزی را به کار می برد که هیچ بهره ای از آن نمی برد. مثلا غذای زیادی را سفارش می دهد و بی آن که جز چند لقمه از آن را بخورد بقیه را در سطل اشغال می ریزد؛ چنین روشی بدتر از اسراف است که به معنای زیاده روی در امری است؛ مانند زیاده روی در مسایل جنسی که دیگر به جنس مخالف بسنده نمی کند، بلکه به جنس موافق برای ارضای شهوات خویش رو می آورد.

اصولا «ملأ» این افراد ممتاز جامعه برای این که در جامعه دیده و شنیده شوند، به کارهای نابهنجار رو می آورند تا این گونه تمام نگاه ها را متوجه خود سازند. از این روست که اهل تفاخر و فخرفروشی به هر شکل و گونه ای هستند؛ چنان که قارون یکی از ملأ های درباره فرعون، به نمایش تفاخری و چشم پرکنی در شهر می پرداخت و نگاه مردم را متوجه خود می ساخت تا این گونه دیده شده و برتری خویش را به رخ دیگران بکشد.(قصص، آیات 76 تا 85)

از نظر قرآن، قارون یکی از کسانی بود که دچار بدمستی بود؛ از همین روست که اصطلاح «فرح» یعنی شادی شدید هیجانی برای او به کار برده است؛ زیرا فرح انسان را از حالت اعتدال و تعادل خارج می کند و مثلا موجب رقص و مسخرگی در رفتار می شود. از همین روست، که فرحناکی در دنیا خوب نیست و خدا چنین افراد بدمست را دوست نمی دارد.(قصص، آیه 76)

بدمستان جامعه با ثروت و قدرت و دیگر امتیازات اجتماعی دنیوی در اجتماع پز می دهند و قیافه می گیرند، گویی از دماغ فیل افتادند. اینان در تبذیر که کار شیطانی است، استاد و پیشتاز هستند.(اسراء، آیه 27) از همین روست که وقتی خرید می کنند، بیش از نیاز می خرند و ریخت و پاش می کنند و دور ریز زیاد دارند. بسیاری از اموال را بی آن که از آن استفاده ای کرده باشند در ظرف اشغال می ریزند و هیچ اهمیتی هم نمی دهند؛ زیرا چنان از دارایی و ثروت برخوردار هستند که این ریخت و پاش ها و تبذیرها برایشان چیزی نیست. وقتی سخن می گویند از این اصطلاح بهره می برند که :یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالًا لُبَدًا؛ می گوید: چقدر ریخت و پاش داشتم که به حساب نمی آید.(بلد، آیه 6)

عربی های دور جاهلیت وقتی کاری می کردند یا مجلسی را بر پا می داشتند؛ چنان ریخت و پاش و تبذیر داشتند که نگو و نپرس. وقتی از آنان سوال می کردند مجلس عروسی چطور بود: می گفتند: أَهْلَکْتُ مَالًا لُبَدًا؛ چنان ریخت و پاش کردم که نگو و نپرس!

در حقیقت این جمله یک اصطلاح در میان مرفهان بی درد جامعه جاهلی عربی است؛ زیرا شخص مرفه بی دردی که خوشی مستش کرده و آن قدر ولخرجی می‌کند که حساب ندارد و به این ولخرجی کردنش افتخار هم می‌کند! این جمله را بیان می کرد.

اما قرآن به اینان هشدار می دهد که این ریخت و پاش ها و بدمستی ها در قیامت موجب حسرت و ندامت آنان می شود و ممکن است خدا در همین دنیا نیز مانند قارون خودش را با ثروتش به قعر زمین فرو برد.(قصص، آیه 81؛ عنکبوت، آیه 40)

امروز جامعه ایران اسلامی گرفتار همین بدمستان از «ملأ» است که با سوء استفاده از موقعیت های شغلی با پول های بادآورده و اختلاسی و نجومی و مانند آن ها عروسی ها و مجالس آن چنانی برپا می کنند که نشانه از تفاخر و چشم پرکنی و تحقیر مردم با ثروت خویش هستند. خدا اینان را به زودی زود مجازات می کند و در قیامت گرفتار حسرت دوچندان می شوند. آمین یا رب العالمین.