از نظر آموزه‌های قرآنی علل و عوامل گوناگونی در از دست رفتن کرامت ذاتی و اکتسابی و نیز نعمت های خدا نقش دارد که از جمله مهم‌ترین آنها عبارتند از :
1. عدم تکریم یتیم و یتیم نوازی؛ کَلَّا بَل لَّا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ؛ این چنین نیست که مى پندارید ، بلکه [ زبونی ، خواری و دور شدن شما از رحمت خدا برای این است که ] یتیم را گرامى نمى دارید(فجر، آیه 17)
2. عدم تشویق و ترغیب دیگران به تأمین غذا و خوراکی مسکین که توانایی حرکت بدنی و نیاز غذایی خود را ندارند و از فقیر پایین تر و در شرایط بدتر است ‌؛ وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى? طَعَامِ الْمِسْکِینِ؛ و یکدیگر را بر طعام دادن به مستمند مسکین تشویق نمى کنید. (فجر، آیه 18)
3. ارث و میراث دیگران را یکجا بالا می کشد و می خورد و میراث دیگران از خواهر و مادر و برادر و مانند اینها را نمی دهد ‌؛ وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَّمًّا؛ و میراث خود را [ با میراث دیگران بی توجه به حلال وحرام بودنش] یک جا و کامل مى خورید(فجر، آیه 19)
4. محبت زیاد به افزایش ثروت ‌‌‌‌‌؛ الفجر
وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا؛ وثروت را بسیار دوست دارید .(فجر، آیه 20)
از نظر آموزه‌های قرآنی این امور و مانند آن باعت می شود که خدا نعمت را از وی سلب کند و به جای کرامت، خواری و ذلت را برای او رقم زند؛ زیرا در امتحان آزمایش با کرامت و نعمت مردود شده است. اگر کسی می خواهد کرامت و نعمت خداداد را حفظ کند از رفتارهای پیش گفته اجتناب کند؛ زیرا خدا در آیات قبل از این آیات می فرماید : فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی اکرمن، وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنٌِ؛ اما انسان ، هنگامى که پروردگارش او را بیازماید و گرامى داردش و نعمتش بخشد ، مى گوید : پروردگارم [ چون شایسته و سزاوار بودم ]مرا گرامى داشت.
و اما چون او را بیازماید ، پس روزی اش را بر او تنگ گیرد ، گوید : پروردگارم مرا خوار و زبون کرد .(فجر، آیات ‌15 و 16)
خدا در این آیات اخیر بیان داشته است که اول به انسان کرامت و نعمت به عنوان آزمون می دهد که چگونه با این ها برخورد می‌کند. اگر در کاری خیر به کار برد نه تنها آن را حفظ بلکه افزایش می دهد و گرنه زمینه از دست رفتن نعمت و کرامت به دست خودش فراهم و شخص فقیر و خوار می شود؛ چون این سنت الهی است. (رعد، آیه 11 و انفال، آیه 53)