انسان در دنیا به سبب محدودیت هایی آن، متزمن به زمان و متمکن به مکان است؛ از این رو، اگر در زمانی باشد، همزمان در زمانی دیگر نیست؛ و اگر در مکانی باشد در همان زمان در مکانی دیگر نیست؛ هم چنین اگر اشتغال به کاری داشته باشد که تمام وجودش را به خود مصروف داشته است، نمی تواند به کاری دیگر اشتغال داشته باشد؛ هر چند که در برخی از امور جزیی این گونه است که اشتغال به کاری از کاری دیگر باز نمی دارد. پس از جهتی انسان در امور جزیی همانند دستگاه های دیجیتالی عمل می کند؛ یعنی در حالی که فیلم را پخش می کند، در حالت ضبط چیزی دیگر و مانند آن ها است. در دستگاه های دیجیتال این ظرفیت است که همزمان چند برنامه باز و به مورد اجرا گذاشته شود. البته همین دستگاه های دیجیتال به سبب برخی از محدودیت نمی تواند همزمان بیش از چند برنامه را اجرا کند؛ پس هر چه ظرفیت آن افزوده شود، بازده آن نیز افزایش می یابد.

از نظر قرآن، انسان در بهشت این گونه است؛ زیرا انسان ها با توجه به مراتب وجودی خود در بهشت های هشتگانه قرار می گیرند. پس هر چه سازه های وجودی آنان بهتر و کامل تر باشد، به همان میزان نیز در بهشت های برتر از داده ها و امکانات بیش تری برخوردار خواهند بود.

بر اساس آیات قرآنی، انسان باید در دنیا تلاش کند تا با استفاده از معارف کامل الهی از طریق عقل و نقل، و انجام همه دستورهای متنوع و متعدد عملی، سعه وجودی خویش را افزایش دهد و با شرح صدر و انشراح بتواند به حدی از انسانیت برسد که از آن به متاله و خدایی شدن یاد می شود. به این معنا که اگر خدا را صد یا هزار اسم حسنی است، انسان بتواند همه آن اسمای الهی را در تمام کمالیت در خود تحقق و فعلیت بخشد و مظهر همه اسمای کمالی الهی شود. در این صورت انسانی می شود که همان خدا می توانند به امور گوناگون در یک زمان بپردازد، بی آن که چیزی او را از چیزی دیگر باز دارد. درباره خدا گفته می شود: یا من لایشغله شان عن شان؛ ای خدایی که کاری او را از کاری دیگر باز نمی دارد.

انسان در بهشت های هشت گانه با توجه به ظرفیت و سعه وجودی که پیدا کرده می تواند مظهر این اسم الهی باشد. بر این اساس، در عالی و برترین بهشت های هشتگانه که بهشت قلب است، انسان متاله همزمان در همه زمان ها و مکان ها حضور داشته و به کارهای متعدد و متنوع می پردازد. پس اگر در جایی و زمانی مشغول به خوردن و نوشیدن از شراب ناب و طهور بهشتی است، در جایی دیگر مشغول پیاده روی و گردش یا گفت و گو با دوستان یا نکاح با حوریان و زنان بهشتی یا در محضر بزرگان یا کارهای لذت بخش دیگر است.

پس همان طوری که انسان در بهشت، چون ظروف شیشه ای است که پیش و پس برای آن معنایی ندارد و همه جهات شش گانه برای او جلو و پیش رو است؛ و از همین رو، بهشتی ها با همه در حالت  متقابلین هستند(حجر، آیه 47؛ واقعه، آیه 16، صافات، آیه 44؛ دخان، آیه 44)؛ هم چنین غیب و شهادت برای او معنا و مفهومی ندارد همه چیز در برابر او بوده و همه کس و چیز مشهود او هستند؛ هم چنین در یک زمان در همه جا و همه زمان ها حضور دارد و زمانی برای او آینده و گذشته نخواهد بود، بلکه همه زمان ها برایش حال و اکنون است و او در همه مکان ها حضور دارد و جایی غیبت ندارد؛ زیرا قوانین نظام هستی اخروی غیر از نظام دنیوی و محدودیت های آن است؛ چرا که نظام کنونی دنیوی جمع شده (انبیاء، آیه 104) و با تبدیل و جایگزینی نظام و زمین و آسمانی دیگر از جنسی دیگر، همه آن نظام کنونی تبدیل و دگرگون می شود.(ابراهیم، آیه 48)

امیرمومنان امام علی(ع) درباره خدا می فرماید: لا یَشْغَلُهُ شَأْنٌ عَنْ شَأْنٍ، وَ لا یُغَیِّرُهُ زَمانٌ، وَ لا یَحْوِیهِ مَکانٌ، وَ لا یَصِفُهُ لِسانٌ، ‏لا ‏یَعْزُبُ‏ عَنْهُ عَدَدُ قَطْرِ الْمإِ، وَ لا نُجُومُ السَّمإِ، وَ لا ‏سَوافِى‏ ‏الرِّیحِ‏ فِى الْهَوإِ، وَ لا دَبِیبُ النَّمْلِ عَلَى ‏الصَّفا، وَ لا مَقِیلُ ‏الذَّرِّ فِى اللَّیْلَهِ الظَّلْماءِ، یَعْلَمُ مَساقِطَ الْأَوْراقِ، وَ خَفِىَّ ‏طَرْفِ‏ ‏الْأَحْداقِ‏؛ هیچ کارى خدا را از کار دیگر باز نمى‏دارد، و گذشت زمان در او دگرگونى ایجاد نمى‏کند، و مکانى او را در بر نمى‏گیرد، هیچ زبانى قدرت وصف او را ندارد، و چیزى از خدا مخفى و پنهان نیست، نه تعداد قطرات فراوان آبها، و نه ستارگان انبوه آسمان، و نه ذرات خاک همراه با گردبادها در هوا، و نه حرکات مورچگان بر سنگهاى سخت، و نه استراحتگاه مورچگان ریز در شبهاى تار. خدا از مکان ریزش برگ درختان، و حرکات مخفیانه چشمها آگاه است.(نهج البلاغه، خطبه 177)