انسان باید در دنیا زندگی کند، ولی مستغرق آخرت باشد تا این گونه مظهر اول و آخر باشد و دایره را در دنیا تمام کند نه آن که بگذارد در آخرت به این پایان دوره برسد؛ یعنی اگر به اختیار به این پایان نرود به زور می برند.

انسان عاقل کسی است که در همین دنیا دوره دایره را کامل می کند و اجازه می دهد تا درک درستی از هر ملک و ملکوت و دنیا و آخرت داشته باشد و موقعیت و وضعیت خویش را به درستی درک کند و بر اساس آن عزم و همت عالی داشته باشد. از این روست که امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: فَکونوا مِن أبناءِ الآخِرَةِ؛ پس از فرزندان آخرت باشید.(شرح نهج البلاغة، ابن ابی الحدید، ج2، ص318.)

کسی که فرزند آخرت است، دنیا را برای آخرت می جوید و می خواهد و آن را مزرعه و کشتزار آخرت می داند که باید در آن جا درو کند و از ثمراتش بهره برد. پس چنان که اباعبدالله امام حسین(ع) می فرماید باید به گونه با دنیا برخورد کرد که گویی دنیایی نیست: أَمَّا بَعْدُ فَکَأَنَّ الدُّنْیَا لَمْ تَکُنْ وَ کَأنَّ الْآخِرَةَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلَامُ؛ اما بد پس دنیا گویی نبود و گویی آخرت از ازل بود. والسلام.(کامل الزیارات، ابی القاسم جعفربن محمدبن بن جعفربن موسی بن قولویه القمی، ص76.)

فرزندان آخرت در زمین زندگی می کنند ولی در دنیا زندگی نمی کنند، بلکه آخرت زندگی می کنند؛ زیرا یا در مقام نظر به ملکوت هستند(اعراف، آیه 185) یا در مقام رویت ملکوت.(انعام، آیه 75) از این روست که ملکوت همه چیزی را می بییند و فرق چیزهای بهشتی و دوزخی را می بینند و بر اساس آن با آن چیزها تعامل می کنند. پس به غذایی دست نمی زنند که آتش است و کاری نمی کنند که شراره عمودین آتش دوزخ است.