برای خداوند دو رحمت است که از آن به رحمت رحمانی و رحمت رحیمی یاد می شود؛ رحمت رحمانی هم عام و فراگیر است و همه چیز را در بر گرفته است: رَحْمَتی‌ وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‌ءٍ.(اعراف، آیه 156)? و هم رحمت مطلقی است که مقابلی ندارد. پس در مقابل رحمت رحمانی چیزی به نام غضب الهی نیست؛ زیرا این رحمت رحمانی همه جا پر کرده و جایی برای غضب نمی گذارد. پس رحمت رحمانی مقابل ندارد؛ این رحمانی که گفته می شود هماننند الله اسم خاص الهی و موصوف است:قُلِ ادْعُوا اللَّهَ أَوِ ادْعُوا الرَّحْمنَ أَیًّا ما تَدْعُوا فَلَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ ؛ بگو خدا را بخوانید یا رحمان را بخوانید هر کدام را بخوانید براى او نامهاى نیکوتر است(اسراء، آیه 110)؛ در حالی که رحیم این گونه نیست، بلکه هماره به یک معنا صفت است، هر چند که اسم باشد.

اما رحمت رحیمی، رحمتی است که مقابل آن غضب الهی است. رحمت رحیمی خاص مومنان است که نماد و نمود اتم و اکمل آن بهشت رضوان الهی است و در برابر آن غضب الهی است که نماد و نمودش غضب الهی و دوزخ است.

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، آن چه نظام هستی را مهندسی می کند، رحمت رحمانی است. این رحمت رحمانی مقدم از نظر رتبی است و هم از نظر میزان و کمیت بیش تر و فراگیرتر و هم از انظار دیگر نیز برتر و مهم تر است؛ زیرا حتی مهندسی غضب الهی در مرتبه دیگر و پایین تر به عهده این رحمت است.

امام سجاد(ع) می فرماید: أَنْتَ الَّذِی تَسْعَی رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِه‌؛ تو خدایی هستی که رحمتت غضب را امامت می کند و جلودار او است.(صحیفه سجادیه، ص 78)

پس این رحمت رحمانی مطلق و عام است که پیشاپیش حرکت کرده و نظام هستی را مدیریت و مهندسی می کند و می گوید که کجا باید غضب باشد و کجا نباشد. پس غضب الهی نیز بر اساس رحمت عام و مطلق الهی است، نه انتقام و کینه و مانند آن ها.