خدا در قرآن به این نکته توجه می دهد که بسیاری از مردم تفسیرهای نادرست و ناروایی از حقایق ارایه می دهند. همین تفسیرهای ناروا موجب می شود تا به جایی بازسازی رفتار و کردار و اصلاح وضعیت در همان گمراهی حرکت کنند و به اصلاح امور و افکار و رفتار خویش نپردازند.

انسان ها از سوی توقع دارند که خداوند فرشتگان را به سوی ایشان بفرستد یا آنان را به آسمان بالا برد. در حالی که اگر این اتفاق بیافتد باز حقیقت را نمی پذیرند؛ زیرا اگر فرشتگان نزول یابند باید تمثل یا تجسم پیدا کنند و با تمثل و تجسم ایشان ، مطلب بر ایشان پوشیده و ملبوس می شود؛ زیرا در این صورت موجود مجرد ، متمثل یا متجسم شده و جسم یافته است؛ و اگر ایشان را بالا برد و عروج پیدا کنند می گویند که ما مسحور و گرفتار سحر شده ایم.(حجر، آیات 8 و 14 و 15) خداوند می فرماید: وَلَوْ جَعَلْنَاهُ مَلَکًا لَجَعَلْنَاهُ رَجُلًا وَلَلَبَسْنَا عَلَیْهِمْ مَا یَلْبِسُونَ؛ و اگر او را فرشته‏ اى قرار مى‏ دادیم حتما وى را به صورت مردى در مى ‏آوردیم و امر را همچنان بر آنان لباس پوشانده و مشتبه مى‏ ساختیم. (انعام ، آیه 9)

انسان همین تفسیر نادرست و غلط را نسبت به بلایا و عذاب های الهی دارند؛ در حالی که خداوند با ابزارها و اسباب مادی مردم را عذاب می کند تا تنبیه و بیدار شوند و عبرت گیرند و به اصلاح کار و امور خویش بپردازند، دست خداوند را در امور نادیده گرفته و به جای مسبب الاسباب به سبب خیره می شوند و آیت را نمی بینند و آفریده را بدون آفریدگار و پروردگارش تحلیل می کنند. از این رو، وقتی عذاب ها در قالب زلزله ، سیل، آتشفشان و مانند آن ها رخ می دهد تا مردمان تنبیه شده و عبرت گیرند، آن ها را به اسباب طبیعی اش نسبت می دهند. خداوند می فرماید: وَإِنْ یَرَوْا کِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا یَقُولُوا سَحَابٌ مَرْکُومٌ ؛ و اگر پاره ابری از آسمان را در حال سقوط از آسمان ببینند، مى‏ گویند ابرى متراکم است.(طور، آیه 44)

در حقیقت اینان سیلی که عذاب الهی بود ، به ابرهای متراکم نسبت می دهند نه به خدا. پس حقایق را وارونه جلوه می دهند یا تنها اسباب را می بینند و به مسبب الاسباب توجه نمی کنند. باید توجه داشت که کسف به معنای پاره ابر در آیه 48 سوره روم آمده است: اللَّهُ الَّذِی یُرْسِلُ الرِّیَاحَ فَتُثِیرُ سَحَابًا فَیَبْسُطُهُ فِی السَّمَاءِ کَیْفَ یَشَاءُ وَیَجْعَلُهُ کِسَفًا فَتَرَى الْوَدْقَ یَخْرُجُ مِنْ خِلَالِهِ ؛ خدا همان کسى است که بادها را مى‏ فرستد و ابرى برمى‏ انگیزد و آن را در آسمان هر گونه بخواهد مى‏ گستراند و انبوهش مى‏ گرداند پس مى ‏بینى باران از لابلاى آن بیرون مى ‏آید.