از نظر قرآن، همه هستی بر اساس سنت ها و قوانین حاکم بر جان و جامعه و جهان با حکمت و فلسفه خلقت مدیریت می شود. بنابراین، هیچ برگی بی اذن و حکمت الهی نمی روید و نمی افتد. بر همین اساس، به حکمت الهی کسی از دارایی کم تر یا بیش تر برخوردار می شود که از جمله آن ها آزمون ها است. خدا به مومنان کم تر می دهد تا هماره دست به دعا و ذکر الهی اشتغال داشته باشند و به کفار یکباره و بسیار می دهد تا کم تر به سمت او بیایند(زخرف، آیات 33 تا 35) و از باب اتمام حجت سالی یکی یا دوباره تنها آنان را به آزمونی می گیرد تا توبه کنند و در مسیر درست قرار گیرند.(توبه، آیه 126)

خداوند درباره رزق و روزی افراد می فرماید: اللَّهُ یَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَیَقْدِرُ لَهُ إِنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ؛ خدا بر هر کس از بندگانش که بخواهد روزى را گشاده مى‏ گرداند و [یا] بر او تنگ مى‏ سازد زیرا خدا به هر چیزى داناست. (عنکبوت، آیه 62؛ سباء، آیات 36 و 39)

از نظر قرآن، همه هستی از پیش برنامه ریزی شده دقیقی دارد و چون انسان و جهان گرفتار زمان است آنان به شکل زمانی قبل و بعد می بیند. پس انسان نباید بر مصیبتی دلتنگ و بر داشتنی فرحناک شود.(حدید، آیات 22 و 23)

پس همه هستی بر اساس برنامه الهی مدیریت می شود و چیزی به نام شانس و اتفاق نداریم. پس کسی که به ظاهر مسلمان و خداپرست است ولی توجه به ربوبیت الهی در این عرصه ندارد و قایل به شانس و اقبال است و می گوید: شانس نداشتیم یا فلانی شانس داشت؛ در حقیقت او هم مانند بت پرست و موش پرست است که هیچ اعتقادی به ربوبیت خداوند ندارد. پس فرقی میان موش پرست و شانس پرست نیست.