ابلیس دشمن سوگند خورده ای است که هماره شطینت دارد و به عنوان رهبر شیاطین جنی و انسی عمل می کند. این شیطان هرگز انسان را رها نمی کند و عوامل و کارگزاران خود را می فرستد تا دور آدم طواف کنند و زمان مناسب عملیات نفوذی داشته باشند.

مومن چون هشیار و بیدار است و غافل از توطئه دشمن نیست، هماره مواظب و مراقب است تا از سوی شیطان آسیبی به او نرسد و راه نفوذی نیابد. می داند که دشمن است و توطئه ها و دسیسه ها و این گونه نیست که توهم توطئه باشد.

از همین رو، مومن وقتی می بیند که این طواف کنندگان مس داشتند و تماسی بر قرار کردند سریع واکنش می دهد : إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَوْا إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِنَ الشَّیْطَانِ تَذَکَّرُوا فَإِذَا هُمْ مُبْصِرُونَ؛ در حقیقت کسانى که تقوا دارند؛ طواف کنندگانی از شیطان آنان را مس می کنند، یاد می آورند و به نگاه بصیرت می یابند و بینا می شوند.(اعراف، آیه 201)

از آن جایی که شیطان دست بردار نیست، ممکن است همان گونه که تماسی می گیرد تا وضعیت سنجی کند و سپس حمله اصلی را انجام دهد، هم چنین هر از گاهی سیخونکی می زند تا اوضاع را سنجد. خداوند در این باره واکنش سریع مومن نسبت به این گونه حملات شیطان می فرماید: و إِمَّا یَنْزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ؛ و گاه شیطانی سیخونک می زند پس در آن هنگام باید به خدا پناه برد.(اعراف، آیه 200)

نزغ عبارت از سیخونکی است که چاروادار به خران خود می زند تا زود و تند پیش برود. پس شیطان های طواف گر این گونه هستند که دور آدمی می گردند و هر از گاهی مانند پشه نیشی می زنند تا وضعیت را بسنجند. در این حالت باید به خدا پناه برد و معاذالله را در قول و عمل نشان داد.