میزبانی آدابی دارد که برخی از آن ها در مطالب پیشین بیان شده است. از جمله آداب میزبانی و مهمانی آن است که میزبان مهمان را اکرام کند. اکرام کردن مهمان توجه ویژه به اوست به گونه ای که مهمان عزیز و گرامی داشته و محبت و مودت را موجب شود.

برای اکرام مهمان می توان کارهای بسیاری را انجام داد. خداوند چون کریم است و میزبانی اش نیز کریمانه است، باید از او میزبانی و مهمان داری را بیاموزیم. خداوند اهل بهشت را به سبب کسب تقوا و رسیدن به مقام متقین اکرام می کند و خود میزبانی آنان را به عهده می گیرد؛ زیرا گفته است که متقین، کریمان الهی هستند: إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ ؛ هر چه با تقواتر در نزد خدا کریم تر است.(حجرات ، آیه 13)

چگونگی اکرام خداوند از مهمانان کریم خویش به اشکال گوناگونی است. از جمله آن که گروهی را به پیشواز می فرستد و با سلام و صلوات وارد خانه بهشت می کند.(واقعه، آیه 26؛ ق، آیه 34؛ حجر، آیه 46)

دیگر آن که هر چه دارد از پذیرایی پیش می آورد و تقدیم می کند. جالب این که خداوند اهل بهشت را به سمت بهشت نمی برد ، بلکه بهشت را به سمت بهشتی ها می برد: وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ؛ و آن روز بهشت براى پرهیزگاران نزدیک مى‏ گردد.(شعراء، آیه 90)

میزبانی مومنان نیز باید خداگونه باشد. پس اگر نمی توانیم اتاق را جا به جا کنیم؛ ولی می توانیم سفره پذیرایی را جا به جا کنیم. این گونه نباشد که سفره بیاندازیم و مردم را به سمت سفره پذیرایی ببریم، بلکه برای تکریم مهمان، سفره پذیرایی را نزدش ببریم. همین صفت را پیامبران(ع) از خدا آموختند. از این روست که حضرت ابراهیم (ع) که کریمانه چون خدای کریم پذیرایی و میزبانی می کرد؛ برای تکریم مهمانان خویش سفره را نزد ایشان برد و نزدیک کرد، نه آن که آنان را بر سر سفره آماده ببرد. خداوند می فرماید: فَمَا لَبِثَ أَنْ جَاءَ بِعِجْلٍ حَنِیذٍ؛ و دیرى نپایید که گوساله‏ اى بریان را نزد مهمانان آورد.(هود، آیه 69) و در جایی دیگر درباره این رفتار رحمانی حضرت(ع) نسبت به تکریم مهمانان می فرماید:فَجاءَ بِعِجْلٍ سَمینٍ فَقَرَّبَهُ إِلَیْهِمْ؛و گوساله‏ اى فربه و بریان آورد و آن را نزدیکشان برد.(ذاریات، آیات 26 و 27)

پس نه تنها بهترین گوساله را کشت و پخت و آماده کرد، بلکه نزدشان برد و سپس آنان چنان در کنارشان کشاند که راحت بردارند و بخورند.