انسان در دنیا به سبب محدودیت هایی چون محدودیت های علمی(اسراء، آیه 85) خواسته ها و مشیت های محدودی دارد. دامنه آرزوها و آمال انسان خیلی خرد و حقیر نسبت به بی نهایت است؛ اما وقتی انسان در آخرت وارد می شود، چون متصل به بی نهایت می شود، مشیت ها و خواسته هایش نیز با بی نهایت گره می خورد. از این روست که هماره در قیامت، خواسته ها و مشیت هایی جدیدی دارد که گاه حتی با خواسته های قبلی اش، تفاوت ماهوی دارد. بنابراین، چیزهایی به علم و اراده انسان افزوده می شود که غیر قابل درک و تصور است.

خداوند درباره اهل بهشت و بهشتیان می فرماید: لَهُمْ مَا یَشَاءُونَ فِیهَا وَلَدَیْنَا مَزِیدٌ ؛ در آن بهشت هر چه بخواهند برای آنان است و از نزد ما زیادتی است.(ق، آیه 35)

این زیادت و افزایش در مشیت و خواسته های اهل بهشت انجام می شود نه در میزان عمل یا پاداش. به این معنا که دایره خواسته ها و مشیت اهل بهشت افزایش می یابد و خواسته ها و مشیت هایی را خواهند داشت که پیش تر اصلا نداشتند؛ زیرا بیرون از تصور و توان ایشان بود. از آن جایی که در بهشت هر کسی با اراده و مشیت است که خلق می کند و می آفریند همان طوری که خداوند با «کُنْ فَیَکُونُ» (بقره، آیه 117؛ یس، آیه 82؛ انعام، آیه 73) کار می کند، اینان با نیز «سُبْحَانَکَ اللَّهُمَّ» (یونس، آیه 10) کار آفرینش و خلقت چیزها را انجام می دهند. پس افزایش دایره مشیت بهشتیان به معنای افزایش دایمی قدرت آفرینش و خلقت ایشان در بهشت است که به عنایت و فضل الهی به سبب رسیدن به مقام فناء و قرب الفرایض و خدایی شدن به دست آورده اند.

در حقیقت چون در دنیا، علم و فهم انسان محدود بود، خواسته ها و مشیت محدودی داشت؛ اما در بهشت دیگر این محدودیت ها نیست؛ از همین روست که خداوند می فرماید: فَلا تَعْلَمُ نَفْسٌ ما أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزاءً بِما کانُوا یَعْمَلُون ؛ هیچ نفسی نمی داند که چه چیزهایی را برایشان نهان و مخفی ساخته ایم از چشم روشنی ها که پاداش عمل ایشان است.(سجده، آیه 17) وقتی آن جا می رود می بیند که هستی بی نهایت است و خواسته ها و مشیت او نیز بی نهایت می شود و هر روز بدان افزوده.