ذکر امیرمومنان امام علی(ع) هنگام شخم زدن در باغ بیانگر یک نکته کلیدی است. این که ایشان در هیچ کاری یاد آخرت را فراموش نمی کند و در کارهای دنیوی هدف و حکمت را در نظر می گیرد که همان آخرت گرایی است.

در روایتی بلند درباره قضاوت های امیرمومنان امام علی(ع) آمده است: فوجدناه فی حائط له یرکل فیه على مسحاة و یقرأ «أَ یَحْسَبُ الْإِنْس?انُ أَنْ یُتْرَکَ سُدىً» و یبکی؛ پس او را در باغی محاط و محدود یافتیم که مال ایشان بود و در آن باغ بر بیلی ضربه می زد و زمین را شخم می کرد و این آیه را تکرار می نمود: آیا انسان گمان می کند که بیهوده رها شده است؟(قیامت آیه 36) و ایشان با خواندن آن آیه می گریست.(سفینه البحار شیخ عباس قمی ج 7 ص 322)

این روایت سبک زندگی امیرمومنان امام علی(ع) را در کارهای دنیوی و اشتغالاتی چون کشاورزی نشان می دهد. ایشان به ما می آموزد آدمی در هر حال باید در فکر آخرت و حکمت اصلی زندگی بشر در دنیا باشد که گذرگاهی برای آخرت است. پس انسان باید هماره حتی در کارهای دنیوی به فکر آخرت باشد که هدف اصلی خلقت است ؛‌ پس شخم زدن و کشاورزی خوب است به شرط آن که دنیا و مادیات آن، هدف اصل نشود و انسان گرفتار غفلت از آخرت نگردد؛ ‌بلکه این امور دنیوی باید بستری برای آخرت باشد؛ چنان که امیرمومنان(ع) با خواندن این آیه می فرماید: من سرگرم دنیا نیستم؛ بلکه در دنیا مشغول به آخرت هستم و تمام فکر و ذهنم درگیر آخرت است. پس من در دنیا سرگرم آخرت هستم؛ چرا که «نحن ابناء‌الاخره» هستیم.