علامه طباطبایی در المیزان اصرار دارد که مهم ترین و اساسی ترین حقوق انسانی، حق توحید است. این که انسان به خداوند کفر و شرک نورزند و در همه ابعاد و اقسام به توحید اعتقاد و ایمان داشته و در مامن و مکان امن «لا اله الا الله» در آید.

از نظر دیگران مهم‌ترین حقّ بشر حق «حیات» و زندگی است. از این رو، می گویند قتل و کشتن انسان بدترین ظلم و بی عدالتی و حق کشی نسبت به انسان است؛ اما از نظر دین اسلام ، مهم‌ترین حقّ بشر توحید است؛ زیرا اگر کسی توحید نداشته باشد، از حیات واقعی بی بهره است و کسی که توحید را دارد از حیات واقعی بهره مند است.

ایشان می نویسد: و قد أثبت القرآن أن أهم حقوق الانسانیة هو التوحید والقوانین الدینیة المبنیة علیه کما أن عقلاء الاجتماع الانسانی على أن أهم حقوقها هو حق الحیاة تحت القوانین الحاکمة على المجتمع الانسانی التی تحفظ منافع الافراد فی حیاتهم؛ قران مهم ترین حقوق انسانی را توحید و قوانین دینی مبتنی بر آن دانسته است؛ هم چنان که خردمندان اجتماعی انسانی بر آن هستند که مهم ترین حقوق انسان همانا حق حیات تحت قوانین حاکم بر مجتمع انسانی است که منافع افراد را در زندگی ایشان حفظ می کند.(المیزان فی تفسیر القرآن، السیدمحمدحسین الطباطبائی، ج2، ص71.)

   از نظر اسلام، حیات واقعی انسان در زندگی موحّدانه است و کسانی که این حقّ توحید را از جامعه سلب می‌کنند، بدترین ظالمان هستند؛ زیرا از نظر قرآن شرک همانا ظلم عظیم است: إِنَّ الشِّرْکَ لَظُلْمٌ عَظیمٌ(لقمان، آیه 13)؛ در حالی که در هیچ کجای قرآن نیامده است که مثلا «ان القتل لظلم عظیم»!؛ زیرا اگر «قتل» آن حیات حیوانی را از بین می‌برد؛ اما «شرک» آن حیات انسانی را از بین می‌برد. شکی نیست که حقیقت انسانی همان حیات معنوی اوست که بر مدار و محور توحید سامان می یابد و کسی که انسانی را از توحید به کفر و شرک می کشاند، بزرگ ترین و عظیم ترین جنایت را مرتکب شده است و هیچ کشتن و قتلی به پای قتل معنوی و حقیقی انسان نمی رسد؛ زیرا آن که نفس را از تن با قتل جدا کرده ، حیات حیوانی را قطع کرده، ولی کسی که شرک و کفر را در نفس وارد کرده ، حیات واقعی و معنوی شخص را از میان برده است.

از نظر قرآن، کاری که پیامبر(ص) با آموزه های وحیانی و نورانی قرآن انجام می دهد، حیات بخشی واقعی به بشر است. خداوند می فرماید: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُمْ لِمَا یُحْیِیکُمْ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ وَأَنَّهُ إِلَیْهِ تُحْشَرُونَ؛ اى کسانى که ایمان آورده‏ اید! چون خدا و پیامبر شما را به چیزى فرا خواندند که به شما حیات مى ‏بخشد، آنان را اجابت کنید؛ و بدانید که خدا میان آدمى و دلش حایل مى‏ گردد؛ و هم در نزد او محشور خواهید شد.(انفال، آیه 24)

از نظر قرآن، کسی که اهل توحید است دارای حیاتی است که می تواند از همه آموزه های قرآنی به ویژه بخش انذاری آن سود برد: لِیُنْذِرَ مَنْ کانَ حَیًّا.(یس، آیه 70)

پس آموزه های قرآنی حیات بخش است و حیات واقعی که همان توحید است را به آدمی می بخشد. این بزرگ ترین حق بشر است که سلب آن به عنوان بزرگ ترین ظلم به بشر دانسته شده است.