از نظر قرآن افراد انسانی دارای احترام هستند. هر کسی از یک شرافت ذاتی و یک کرامت خدادادی برخوردار است. خداوند می فرماید: وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِی آدَمَ؛ و هر آینه ما بنی آدم را تکریم کردیم.(اسراء، آیه 70) البته این کرامت ذاتی اگر به کرامت اکتسابی با تقوا پیوند بخورد انسان گرامی تر و کریم تر می شود: إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقَاکُمْ؛ کریم ترین شما نزد خدا با تقواترین شما است.(حجرات، آیه 13)

به هرحال؛ از نظر قرآن هر انسانی دارای کرامتی است که اهانت به وی ناروا و حرام و گناه است. از جمله کارهایی که موجب اهانت می شود، گفتن عیب دیگران به گفتار و رفتار و اشاره و ایما است که از آن به لمز یاد می شود؛ از دیگر کارهای زشت و اهانت آمیز آن است که به یک دیگر القاب بد چون خر و گاو و مانند آن بدهید. خداوند می فرماید: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا یَسْخَرْ قَوْمٌ مِنْ قَوْمٍ عَسَى أَنْ یَکُونُوا خَیْرًا مِنْهُمْ وَلَا نِسَاءٌ مِنْ نِسَاءٍ عَسَى أَنْ یَکُنَّ خَیْرًا مِنْهُنَّ وَلَا تَلْمِزُوا أَنْفُسَکُمْ وَلَا تَنَابَزُوا بِالْأَلْقَابِ بِئْسَ الِاسْمُ الْفُسُوقُ بَعْدَ الْإِیمَانِ وَمَنْ لَمْ یَتُبْ فَأُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ؛ اى کسانى که ایمان آورده‏ اید نباید قومى قوم دیگر را ریشخند کند شاید آنها از اینها بهتر باشند و نباید زنانى زنان دیگر را ریشخند کنند شاید آنها از اینها بهتر باشند و از یکدیگر عیب مگیرید و به همدیگر لقبهاى زشت مدهید چه ناپسندیده است نام زشت پس از ایمان و هر که توبه نکرد آنان خود ستمکارند.(حجرات، آیه 11)

این که در آیه لمز به شکل ثلاثی آمده ولی «تنابز» از باب تفاعل از آن روست که «لمز» عیبی است که در شخص است و چون به رویش آورده می شود او جوابی ندارد تا بدهد؛ اما وقتی به شخصی لقب زشتی می دهند او در جا پاسخ می دهد و یک لقب زشت به آن دیگری می دهد و این گونه «تو بگو، مو بگو» و جواب «قیل ، قال» و «قیل و قال» می شود.