از نظر قرآن، همسران و فرزندان، زر و سیم ، اسب و گاو، گندم و جو و مانند آن ها، زینت انسان نیست، بلکه زینت زندگی دنیا است و کارآیی و کاربردهایش محدود به همین زندگی است و نباید بدان دلبسته شد و محبت آن در دل آدمی برود و او را کر و کور کند.(آل عمران، آیه 14)

اگر انسان آن را زینت می شمارد، زینت عاریه ای بلکه حتی زینت انسان نیست و توهم زینت است؛ مانند آن که کسی پدرش عالم عامل است و شخص خودش را آقا بداند ؛ چون آقا زاده است، بلکه بدتر از باب: من آنم که رستم بود پهلوان. حال این چیزی که زینت آسمان و زمین است ، آدم به خودش ببالد.

از نظر قرآن زینت واقعی انسان، ایمان است. خداوند می فرماید: حَبَّبَ إِلَیْکُمُ الْإیمانَ وَ زَیَّنَهُ فی‌ قُلُوبِکُمْ وَ کَرَّهَ إِلَیْکُمُ الْکُفْرَ وَ الْفُسُوقَ وَ الْعِصْیانَ؛ خداوند به سوی شما ایمان را محبوب کرده و آن را در قلب های شما زینت داده و آراسته و به سوی شما کفر و فسوق و عصیان را ناپسند و زشت و مکروه قرار داده است. (حجرات، آیه 7)

این ایمان که در بردارنده همه خصوصیات خوب و نیک اخلاقی و از محاسن و مکارم آن است و انسان را به پسندیده ها فرمان می دهد و از ناپسندها دور می کند و در فکر و رفتار، اندیشه و انگیزه ، برترین ها و بهترین ها را می شناسد  و بدان عمل می کند و در عقل نظر و عقل عمل و در جزم و عزم با یقین قطعی و اراده قوی رفتار می کند.