دانش به عنوان یک ارزش مطرح است و از همین رو، به عنوان یک واجب نفسی دارای ارزش اسلامی و پاداش خاص است. اما کدام دانش برتر و کدام یک برترین است؟

از نظر ناظر درونی، وقتی به افراد عالم مراجعه می کنیم هر صاحب علمی، دانش و علم خود را برتر بلکه برترین می داند؛ زیرا بر پایه «کل حزب بما لدیهم فرحون؛ هر حزبی به داشته هایش سرخوش و سرمست است.» بنابراین، جز خودش را نمی بیند و جز دانش خودش نمی شناسد. این گونه است که در نزد هر دانشمندی دانشی که در آن تخصص دارد، اشرف علوم و برترین دانش ها است.

از نظر ناظر بیرونی، شاید قضاوت و داوری در حوزه ارزش گذاری سخت و دشوار باشد؛ زیرا شخص یا اصلا در باره علوم چیزی نمی داند، یا با محدودیت دانشی مواجه است و نمی تواند همه علوم را در ترازو قرار دهد و به سبک و سنگین کردن وزانت و ارزش آن بپردازد و داوری کند. بنابراین، لازم است تا به کسی مراجعه شود که همه علوم را می داند و می شناسد و ارزش و قدر و منزلت هر یک را می داند.

از جمله کسانی که به علم الهی به علوم آگاهی دارند، امام معصوم(ع) از جمله امام صادق(ع) فرزند و وارث باقر علوم الانبیاء و الاولیاء است. ایشان برترین علوم و دانش ها را  «علم عملی» دانسته و می فرماید: مَن تَعَلَّمَ العِلمَ وَعَمِلَ بِهِ وَعَلَّمَ لِلّهِ دُعِىَ فى مَلَکُوتِ السَّماواتِ عَظیما فَقیلَ: تَعَلَّمَ لِلّهِ وَعَمِلَ لِلّهِ وَعَلَّمَ لِلّهِ؛ هر کس براى خدا دانش بیاموزد و به آن عمل کند و به دیگران آموزش دهد، در ملکوت آسمانها به بزرگى یاد شود و گویند: براى خدا آموخت و براى خدا عمل کرد و براى خدا آموزش داد. (الذریعه الی حافظ الشریعه، شرح اصول کافی، ج1،ص56)

پس علم و دانشی که تغییر در فکر و رفتار ما ایجاد نکند، هر چند ارزشمند باشد، هیچ ارزشی ندارد، بلکه علمی خوب است که دانش آن در فلسفه ما به هستی و سبک زندگی و رفتار ما تغییر مثبت ایجاد کند. چنین علمی که همان علم عملی است، برترین دانش ها و علوم است.