مردم دو دسته هستند: 1. ایثارگر که از خود و حقوق خویش می گذرد و با آن که بدان نیاز دارد به دیگری می دهد. خداوند درباره این افراد می فرماید: یُؤْثِرُونَ عَلَی أَنفُسِهِمْ وَ لَوْ کَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ؛ دیگران را بر خودشان مقدم می دارند با آن که در آنان نیازی به آن چیز است.(حشر، آیه 9) اهل بیت(ع) نیز این گونه بودند. از این روست که خداوند می فرماید: وَ یُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى? حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَ أَسِیرًا؛ با آن که خود بدان نیازمند بودند و دوست می داشتند، ولی همان خوراکی را به مسکین و یتیم و اسیر خوراندند.(انسان، آیه 8)

2. ایثارخواه: کسانی که خواهان تقدم خود بر دیگران هستند و می خواهند دیگران همه چیز را برای آنان رها کنند. در زبان عربی از این رفتار به عنوان استیثار یاد می شود؛ یعنی تقدم خود بر دیگران. امیرمومنان امام علی(ع) درباره حکومت طاغوتی می فرماید: من ملک استأثر؛ هر کس به ملک و حکومت رسد استئثار و انحصارطلبى پیشه کند.»(نهج البلاغه، حکمت 152) حضرت(ع) به مالک اشتر می نویسد:«ثُمَّ اِنَّ لِلْوالی خاصَّةً وَ بِطانَةً، فیهِمُ اسْتِئْثارٌ وَ تَطاوُلٌ، وَ قِلَّةُ اِنْصافٍ فی مُعامَلَةٍ، فَاحْسِمْ مادَّةَ اُولئِک بِقَطْعِ اَسْبابِ تِلْک الاَْحْوالِ؛ بدان همیشه برای والی و فرمانروا نزدیکان و خواصّ و بطانه و محرم کارها وجود دارد. در میان آنها درازدستی به مال مردم و امتیازخواهی و بی انصافی فراوان است. پس این قبیل کارها را قطع کن.»(نهج البلاغه، نامه 53)

پس مردم دو دسته هستند: مُؤْثِرُ و مُستأثِر.