خداوند روزی هر کسی را مشخص کرده و می دهد و در این میان اگر کسی بیش تر بخواهد باید تلاش کند و به تعبیر قرآن : ابتغوا من فضله؛ اگر بیش تر می خواهید و بغی و تجاوز از قسمت را می طلبید با خودتان آن زیادی را بجویید. این مطلب در آیات قرآنی به انواع گوناگونی بیان شده است مثلا در آیه 66 سوره اسراء می فرماید در دریا با کشتی برای فضل و زیادی روزی و رحمت حرکت کنید. واژه ابتغاء به معنای جستن در حقیقت از واژه بغی به معنای تجاوز از حدود برای کسب و دست آوری چیزی است که حق شما نیست؛ اما اگر فراتر از قسمت شما چیزی می خواهید که همان فضل و زیادی است، باید نوعی تلاش در قالب تجاوز و جستجوی بیش تر داشته باشید البته نه به معنای آن که این زیادخواهی شما به ظلم و تجاوز نسبت به حقوق دیگران باشد.

با آن که خداوند اصل را برای فضل خواهی بر تلاش و ابتغاء گذاشته است؛ اما مومنانی در درجات بالا راهی دیگر برای کسب فضل الهی در پیش می گیرند. اینان چون اهل تفویض و توکل هستند، دنبال تقوای الهی بوده و هماره با عبادت و اعمال صالح عبادی و انفاقی و مانند آن می کوشند تا متقی شوند.(بقره، آیه 21) این ها هماره به جای آن که خود را تحت نصرت الهی قرار دهند تحت ولایت الهی قرار می دهند و این گونه است که هماره به ذکر الله مشغول بوده و به نماز و قرآن و اعمال عبادی اشتغال دارند و مانند عالمان علم الهی بر آن هستند تا چیزی از دنیا ایشان را به خود مشغول نکند و از یاد خدا دور نسازد حتی اگر فضل الهی از رزق و روزی باشد. اینان به درجه ای می رسند که تنها بر زبان ایشان «یا الله» است. از این رو، بر اساس یک برنامه ریزی مشخص خداوند به آنان روزی نمی رساند و این طوری نیست که کارمند باشند و هماره در زمان مشخص حجم مشخصی درآمد داشته باشند، بلکه روزی آنان از مسیر ناگمانی ها می آید نه گمانه زنی ها. خداوند می فرماید: وَ مَن یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَل لَهُ مَخْرَجاً  وَ یَرْزُقْهُ مِنْ حَیْثُ لاَ یَحْتَسِبُ؛ و هر کسی تقوای الهی را پیشه می گیرد خداوند برایش راه برونرفت قرار می دهد و از جایی که گمان نمی برد روزی می رساند.(طلاق، آیات 2 و 3)

این که برای آنان روزی از جایی می رسد که گمان نمی برند، برای آن است که هماره چشم به سوی خدا و دست خدا داشته باشند و هماره یا الله گفته و بگویند: رب انی لما انزلت الی من خیر فقیر؛ پروردگارم به راستی که فقیر خیر توام.(قصص، آیه 24)