بر اساس آموزه های وحیانی قرآن، شب قدر ، همان آغاز سال واقعی برای تعیین سرنوشت های کل هستی است. اگر در آیات قرآنی از جمله 27 سوره قصص اول سال قمری همان ماه ذی الحجه است که امروزه بعد از آن یعنی اول ماه محرم الحرام آن را آغاز می کنند؛ ولی سال واقعی سرنوشت ساز همان ماه رمضان و شب قدر است.
بر اساس آیات 22 و 23 سوره حدید، همه امور هستی از خلقت تا پایان آن که دوره آن را یک یوم الله می نامند، در کتابی به نام ام الکتاب نوشته شده است. این کتاب در اختیار خلیفه الهی است. روح که مسئولیت جان بخشی به موجودات را دارد با دیگر فرشتگان از جمله جبرئیل و عزرائیل و مکائیل که مسئولیت علم و مرگ و رزق را به عهده دارند می آیند تا مقدرات هرساله را از امام زمان هر عصری بگیرند که خلیفه الهی است. او بر اساس ام الکتاب مشخص می کند که امسال چه موجودی خلق می شود یا چه کسی می میرد و چه اندازه رزق و روزی می برد و دیگر امورات که امر حکیم است(دخان، آیات 1 تا 4) باید چگونه اجرا شود. پس از امضای آن حضرت(ع) است که فرشتگان می روند تا آن را اجرایی کنند.
البته دست خداوند با ام الکتاب بسته نیست ، بلکه محو و اثبات هم چنان در دست خدا است: یمحو الله ما یشاء ویثبت وعنده ام الکتاب ؛ خداوند هر چه می خواهد محو و اثبات می کند و در نزدش ام الکتاب است.(رعد، آیه 35)
بر اساس آیات قرآنی یکی از راه های تغییر در قالب محو و اثبات از طریق توسل به چهارده معصوم (ع) است. پس در این شب های قدر با توسل بخواهیم تا اگر عمر ما به سبب گناهی چون ترک صله رحم باید سی سال کم شود و بر اساس اجل معلق عمل شود، می توان با توسل این را تغییر داد و سی سال بر عمر خود افزود. این تغییرات البته تا جایی است که حکمت الهی به هم نریزد: یا من لایبدل حکمته الوسایل؛ ای کسی که حکمتش را وسایل تغییر نمی دهد.(صحیفه سجادیه)
پس شب قدر را قدر بدانیم و از آن غافل نشویم و با استغفاری که از طریق توسل انجام می شود خود را برای سعادت ابدی آماده کنیم و تقدیرات خود را در سال آینده چنان که خوشایند است تغییر دهیم.