سوره های 114 گانه قرآن همگی جز سوره توبه با «بسم الله الرحمن الرحیم» شروع می شود.
می دانیم که هر یک از این ها تجلیات و مظاهر اسمای متنوع خدا است. از آن جایی که «لاتکرار فی التجلی» یعنی تجلیات خداوند تکراری نیست؛ بلکه هر یک تجلی خاصی است که با دیگری تفاوت دارد، باید هر یک از بسمله ها را یک ظهور و بروز خداوند دانست.
هم چنین می دانیم که همه هستی، ظهور صد اسم خدا است. از این روست که همه هستی را آیات خداوند و نشانه او دانسته اند تا به وسیله آن آیات الهی خداشناس شویم.
در این میان چهارده اسم که از اسمای مستاثر و برگزیده خداوندی است به گونه ای دیگر تجلی کرده است که ما آن را با نام چهارده معصوم(ع) می شناسیم. این چهارده معصوم(ع) تجلیات ویژه خداوندی هستند.
البته در این میان 13 اسم از 14 اسم ظهوری تمام دارد و در آغاز هر سوره قرار گرفتند و کاملا خودنمایی می کنند و همگی از آن آگاه هستند؛ به جز اسم و بسم الله چهاردهم که به سبب دشمنی ها فعلا از آغاز سوره برائت که برائت و دوری از خلق است نهان شده و در آیه 30 سوره نمل خود را مخفی نموده که خود حکمتی دارد. می دانیم این سوره نمل، داستان خلافت و حکومت به یک معنا جهانی حضرت سلیمان نبی(ع) است. با توجه به عناد مردمان و عدم آمادگی ایشان، این بسم الله چهاردم تا زمانی مخفی خواهد ماند تا زمینه ای فراهم آید و ایشان ظهور کند و به جهانیان نامه و رساله بنویسد و فرمان دهد: انه من سلیمان و انه بسم الله الرحمن الرحیم؛ الا تعلوا علی و اتونی مسلمین؛ این که از سلیمان است و این که بسم الله الرحمن الرحیم ؛ بر من علو و برتری نجویید و تسلیم من شوید و اعلام تسلیم  و مسلمانی کنید.
پس بسم الله الرحمن الرحیم آخری از 114 و آخری از 14 هم چنان مخفی خواهد ماند تا زمان ظهورش برسد و از مکه ظهور کند و به جهانیان ابلاغ نماید که امروز روز حکومت جهانی اوست و باید همه تسلیم او باشند و برتری جویی را کنار بگذارند.