یکی از کارهای نیک که آدمی را از عقبات عبور می دهد، اطعام ناتوان و ندار است. البته در آیات قرآنی به عنوان کفاره نیز دستور اطعام داده شده است. این اطعام باید شامل خوراک دادن به 60 مسکین و ناتوان باشد.
اما از چه چیزی باید اطعام کرد، بهتر آن است که آدمی از بهترین ها اطعام کند؛ پس باید در صدقات و اطعام و انفاق همان چیزی بدهید که محبوب شما است. از این روست که امام حسین(ع) چون شکر دوست می داشت از شکر صدقه می داد.
خداوند می فرماید: لَن تَنَالُوا? ?لْبِرَّ حَتَّى? تُنفِقُوا? مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنفِقُوا? مِن شَىْءٍ? فَإِنَّ ?للَّهَ بِهِ? عَلِیمٌ?؛ هرگز به نیکوکارى نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق کنید؛ و از هر چه انفاق کنید قطعاً خدا بدان داناست.(آل عمران، آیه 92)
اگر بخواهید از این پایین تر بیایید و نمی خواهید جزو ابرار باشید، باید میانه و متوسط آن چیزی که را می خورید به عنوان اطعام در نظر بگیرد و به دیگران بدهید. در فطریه و دیگر انفاقات غذایی باید حد متوسط دست کم رعایت شود. خداوند می فرماید: فَکَفَّ?رَتُهُ?? إِطْعَامُ عَشَرَةِ مَسَ?کِینَ مِنْ أَوْسَطِ مَا تُطْعِمُونَ أَهْلِیکُمْ؛ و کفاره‌اش خوراک دادن به ده ناتوان از غذاهاى متوسطى است که به کسان خود مى‌خورانید.(مائده، آیه 89)
.GIF)
