در آیات قرآنی ماه مبارک رمضان به عنوان ماه نزول قرآن، ماه تقدیر، ماه روزه، ماه غفران، ماه کسب تقوا، ماه عبادت، ماه مبارک و مانند آن معرفی شده است. روزه در میان عبادت از ارزش بسیاری برخوردار است به طوری که زن حائض نمازش را قضا نمی کند ولی باید روزه اش را قضا کند. هم چنین کسی که به هر دلیل شرعی مجاز باشد تا روزه خواری کند، بهتر است که کفاره روزه خواری را بدهد که یک مد طعام است. این بدان معناست که روزه از ارزش بسیاری در میان عبادت برخوردار است.

اصولا عبادت فلسفه و هدف خلقت و آفرینش انسان دانسته شده است(ذاریات، آیه 56)  غایت عبادت نیز دست یابی به تقوا است(بقره، آیه 21)  و روزه نیز همین کار را می کند: کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم لعلکم تتقون، بر شما همانند پیشینیان روزه واجب شده تا شاید تقوا به دست آورید.

این تقوا نیز موجب می شود تا انسان به کرامت اکتسابی دست یابد و در مقام «مقعد صدق عند ملیک مقتدر» قرار گیرد و از آثار مقام متقین از بصیرت، رویت شهودی و دست یابی به علم الیقین، عین الیقین و حق الیقین برخوردار شده و از تعلیمات مستقیم و علم لدنی الهی برخوردار گردد که پیامبر(ص) و خضر(ع) و مانند آنان برخوردار شدند.(بقره، آیه 282؛ تکاثر، آیات 5 و 7)

کسی ماه رمضان از برکات آن برخوردار باشد، نه تنها در ماه رمضان تقدیر و سرنوشت خویش را رقم می زند و تغییر مثبت می دهد، بلکه می توان به تقوایی دست یابد که جوایز آن در روز عید فطر به روزه داران داده می شود.