روز قیامت که روز قیام همه هستی در برابر خداوند برای پاسخ گویی است، روز جدایی است. از این روست که خداوند در آیات قرآنی از آن به «یَوْمَ الْفَصْلِ» تعبیر کرده است.(دخان، آیه 40)

در آن روز، حق در یک کفه قرار می گیرد و با همان حق، هر چیزی سنجیده می شود:وَ الْوَزْنُ یَوْمَئِذٍ الْحَقُّ(اعراف، آیه 8) پس هر کسی خودش است و اعمالش؛ و دیگری نیست که کمکی کند و یاری رساند.

در آن روز که حق و باطل از هم جدا می شود از سه دسته خبری نیست: 1. مولی ؛ 2. دوست؛ 3. ناصر و یاور.

خداوند درباره دوستان می گوید: الأخِلاَّءُ یَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ؛ دوستان در آن روز قیامت برخی دشمن برخی هستند.(زخرف، آیه 67)

درباره موالی نیز می فرماید: یَوْمَ لَا یُغْنِی مَوْلًى عَن مَّوْلًى شَیْئًا وَلَا هُمْ یُنصَرُونَ ؛ روزی که مولایی از مولایی به چیزی سودی نمی رساند و آنان یاری نمی شوند.(دخان، آیه 41)

بارها گفته شد که «وِلاء» نسبت به کسی است که تمام کارهاِی دیگری را به عهده بگیرد؛ مثل این که پدر یا مادر ولیِّ این نوزاد هستند که تمام کارهای این کودک را اینها به عهده می‌گیرند؛ اما وقتی این کودک به صورت نوجوان درآمده و بخشی از کارها را خودش می‌تواند بکند، در این حالت پدر یا دیگری آن کمبود را به عنوان «ناصر» به عهده می‌گیرد و انجام می دهد. پس «نُصرت» در جایی است که شخص بتواند بخشی از کارها را خودش به عهده بگیرد، و آن کمبودهایش را به کمک و یاری دیگری حلّ کند؛ در آیات قرآن آمده است که روزی می رسد که  نه وِلایی در آن‌جا اثر دارد و نه نُصرتی. این گونه است که آن روز را باید روز فصل و روز جدایی ها دانست. هر کسی به فکر خودش است، به طوری که خداوند می فرماید: یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدِی مِنْ عَذَابِ یَوْمِئِذٍ بِبَنِیهِ وَ صَاحِبَتِهِ وَ أَخِیهِ وَفَصِیلَتِهِ الَّتِی تُؤْویهِ وَ مَن فِی الْأَرْضِ جَمِیعًا ثُمَّ یُنجِیهِ ؛ گناهکار آرزو مى‏کند که کاش براى رهایى از عذاب آن روز، مى توانست پسران خود را عوض دهد،  و نیز همسرش و برادرش را و قبیله و خویشانش را که به او پناه مى‏دهد، هر که را که در روى زمین است همه را عوض مى‏داد و آن گاه خود را رها مى‏کرد و نجات می داد.(معارج، آیات 11 تا 14)

خداوند در جایی دیگر می فرماید: یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ ؛ روزی که آدمی از برادرش می گریزد ، و از مادرش و پدرش و از همسرش و پسرانش مى‏گریزد، در آن روز، هر کسى از آنان را کارى است که او را به خود مشغول مى‏دارد.(عبس، آیات 34 تا 37)