یکی از اصطلاحات قرآنی، واژه روح است. روح و ریح و راح از نظر اشتقاق به هم نزدیک است. باد و گردیدن دو معنای اصلی این واژگان هستند. به نظر می رسد که اگر آن امر الهی که از آن به روح یاد می شود، در عالم ماده ظهوری داشته باشد، همین باد نزدیک ظهور آن است، بلکه باید گفت باد رقیقه همان حقیقت است. پس در فهم روح باید به مظهر مادی آن توجه داشت.

از همین روست که در آیات قرآنی از نفخ روح در حضرت آدم(حجر، آیه 29؛ ص ، آیه 72) و فرزندان آدم(سجده، آیه 9) سخن به میان آمده است که همان دمیدن همانند دمیدن باد در چیزی است. نفخ صور اسرافیل نیز با دمیدن اتفاق می افتد که نوعی خلق و ایجاد اعادی و رستاخیزی است.(حاقه، آیه 13؛ انعام، آیه 73؛ کهف، آیه 99؛ طه، آیه 102؛ مومنون، آیه 101؛ نمل، آیه 87 و آیات دیگر)

به نظر می رسد که روح که امر الهی است(اسراء، آیه 85) غیر از فرشتگان است. از این روست که جداگانه ذکر می شود و نباید گمان کرد که آوردن روح پس فرشتگان و ملائکه از باب ذکر خاص بعد از عام باشد.

خداوند درباره روح می فرماید: یُنَزِّلُ الْمَلآئِکَةَ بِالْرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَن یَشَاء مِنْ عِبَادِهِ؛ فرشتگان را با «روح»، به فرمان خود، بر هر کس از بندگانش که بخواهد نازل مى‏کند.(نحل، آیه 2)  هم چنین می فرماید: تَعْرُجُ الْمَلَائِکَةُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَةٍ ؛ فرشتگان و روح، در روزى که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوى «او» بالا مى‏روند. (معارج، آیه 4) در این آیه و آیات دیگر بیان شده که فرشتگان غیر از روح و روح غیر از فرشتگان است.(نباء، آیه 38؛ قدر، آیه 4)

این روح از چنان شرافتی برخوردار است که فرشتگان به پای او نمی رسند. اوست که به هر چیزی جان می دهد و فرشتگان پس از آن مامور هستند تا بقای او را در قالب تعلیم و تزکیه و تربیت و ارزاق و مانند آن حفظ کنند و او را ابدی دارند هر چند که ازلی نیست.