بر اساس آموزه های وحیانی قرآن، همه هستی بر اساس نظام حکمت و مشیت الهی سامان یافته و برای هر چیزی مقدر و اندازه ای است که نمی تواند از آن خارج شود. مقدرات الهی به دو دسته تقسیم می شود: 1. مقدراتی که بر اساس حکمت کلی آفرینش سامان یافته و ثابت و تغییر ناپذیر است؛ زیرا تغییر در آن خلاف حکمت و فلسفه آفرینش است؛ 2. مقدراتی که قابل تغییر است؛ زیرا تغییر در آن خلاف حکمت نیست.

به عنوان نمونه خداوند برای هر انسان و امتی دو اجل معلق و مسمی در نظر گرفته است. اجل مسمی، اجلی است که در آن تغییری راه نمی یابد؛ اما اجل معلق در اختیار ما است. به این معنا که رفتار ما در کوتاهی و بلندی عمر ما تاثیر دارد. در آیات و روایات بیان شده که صله رحم و قطع آن موجب افزایش و کاهش عمر انسان می شود. این کاهش بر اساس ساختار اجل معلق است.

پس انسان می تواند مقدرات خویش را تغییر دهد. خداوند در آیات 38 و 39 سوره رعد از محو و اثبات مقدرات سخن به میان می آورد و در آیات 21 تا 26 سوره مائده بیان می کند که چگونه یهودیان مقدرات خویش را تغییر دادند.

یکی از راه های تغییر در مقدرات دعا و نیایش خود انسان یا کسانی است که اهل شفاعت هستند.(ابراهیم، آیه 10؛ نوح، آیات 2 تا 4)

خداوند در آیه 11 سوره رعد به صراحت از امکان تغییر در سرنوشت فرد و جامعه با تغییر رفتار و افکار سخن به میان آورده و در آیه 96 سوره اعراف روشن می سازد که انسان و جامعه انسانی می تواند با عملکرد مثبت و منفی خود چون ایمان و تقوا یا کفر و فجور برکات را زندگی خود افزایش یا کاهش داده و حتی از میان ببرد. پس بیاییم با شناختی از وسایل و اسباب تغییر سرنوشت و تقدیر، مقدرات خود را قبل از امضا و قضا تغییر دهیم.