از نظر آموزه های قرآنی اسلامی، نماز ستون اصلی خیمه اسلام است. از این رو، «الصَّلَاةُ عَمُودُ الدِّینِ»(المحاسن، احمدبن محمدبن خالدالبرقی، ج1، ص44) به این معنا که نماز است که ستون دین را نگه می دارد و برپا می سازد.

اما اسلام ستون های دیگری نیز دارد. از جمله مهم ترین ستون های دین اسلام، امت اسلام و توده های مسلمان است. امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: «إِنَّمَا [عَمُودُ] عِمَادُ الدِّینِ‌ وَ جِمَاعُ الْمُسْلِمِینَ وَ الْعُدَّةُ لِلْأَعْدَاءِ الْعَامَّةُ مِنَ الْأُمَّة، جز این نیست که ستون دین و اجتماع مسلمانان و نفرات انسانی در برابر دشمن، همین توده های از امت اسلام است.» (شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج17، ص35)

پس اگر همین توده های مردم مسلمان نباشد، حکومت و دولتی نیست. بنابراین، باید به توده های مردم توجه ویژه و خاصی مبذول شود.

البته باید توجه داشت که توده های مردم، امانت های الهی در دست مردمان هستند و نباید مسئولان با این امانت های الهی بدرفتاری کنند و در امانت الهی افراط و تفریط داشته باشند.

هم چنین دولت اسلامی باید با تکیه بر این توده های مردمی در برابر دشمن قرار گیرد و کارهایش را پیش برد. البته تکیه بر مردم منافاتی با اعتماد و توکل بر خدا ندارد؛ زیرا همان خدایی که پایگاه اصلی است و باید به آن پناه برد، فرمان می دهد تا به عنوان اسباب از این مردم توجه داشت؛ زیرا دنیا بر اساس اسباب اداره و مدیریت می شود. پس همان طوری که گفته می شود: وَ إِنِّی عُذْتُ بِرَبِّی وَ رَبِّکُمْ أَن تَرْجُمُونِ؛ به پروردگار خودم و پروردگار خودتان پناه می برم که مرا سنگسار کنید(دخان، آیه 20) هم چنین باید با تکیه مردم به عنوان اسباب در برابر دشمنان ایستاد و مقاومت مردمی را ایجاد کرد.

پس جایگاه توده های مردم در همه بخش های دین از اهمیت بالایی برخوردار است و نباید به توده های مردم مسلمان بی توجه بود و نقش آنان را نادیده گرفت و یا کم اهمیت دانست یا کم اهمیت جلوه داد.