کرامت از واژگانی است که معادل فارسی ندارد هر چند که به معنای گرامی ترین ترجمه می شود ولی ترجمه ای نارسا است. از نظر قرآن ، کرامت بر دو قسم است:

1. کرامت دانشی: این کرامت به حوزه حکمت نظری باز می گردد. از این رو، به موجود مجرد و شریف، اطلاق کریم می شود، مثل: رَسُولٌ کَرِیمٌ (دخان، آیه 17) و «احجار کریمه»؛ و یا گفته می شود : خداوند کریم، یعنی خداوندی که از نظر وجود اهل انعام و احسان و مانند آن هاست؛ نه این که اخلاق خوبی دارد. هم چنین : إِنَّهُ لَقُرْآنٌ کَرِیمٌ (واقعه، آیه 77) نیز به معنای وجود با کرامت است؛ یعنی درجه و مرتبه وجودی آنها بالا است و آن ها دارای وجودی غنی و قوی هستند. این همان کرامت دانشی و وجودی است که به حکمت نظری باز می گردد؛

2.کرامت ارزشی: این کرامت به حوزه حکمت عملی باز می گردد. وقتی می گویند: انسان کریم؛ یعنی انسانی که از نظر اخلاقی خوب است. از همین روست که اهل تقوا که اهل اخلاق عملی هستند، کریم می شوند و هر که با تقواتر با کرامت تر: ان اکرمکم عند الله اتقاکم؛ کریم ترین شما در نزد خدا با تقواترین شماست.

البته باید توجه داشت که رسول الله، هم از نظر وجودی در درجه و مرتبه بالاتر و قوی تر و غنی تری است و از کرامت دانشی برخوردار، و هم از نظر ارزشی موجودی اخلاقی تر است که خداوند وی را به خلق عظیم ستوده است. اصولا پیامبران الهی از جنس انسان ها این گونه هستند از این روست که به حضرت موسی(ع) نیز رسول کریم اطلاق می شود که از نظر مرتبت وجودی و اخلاقی بالاتر و برتر است و کریم.