در آیات قرآنی به رابطه ها و نسبت ها توجه خاصی شده است؛ زیرا این رویه به آدمی می آموزد که نوعی رابطه تاثیرگذار میان دو یا چند چیز وجود دارد، هر چند که این رابطه تاثیرگذار در حد و اندازه رابطه عِلیّ و معلولی نباشد؛ اما به عنوان متغیر می بایست مد نظر و توجه قرار گیرد.
از جمله این رابطه ها می بایست به رابطه ثروت و طغیانگری اشاره کرد. خداوند در آیه 27 سوره شوری می فرماید : اگر خداوند برای بندگانش رزق را بسط می داد و فراوان می کرد، هر آینه بندگان در زمین بغی و طغیان می کردند؛ ولی خداوند روزی را به میزان آن چه خود می خواهد به تدریج فرو می فرستد؛ زیرا خداوند به بندگانش خبیر و بصیر است.
در این آیه به روشنی به رابطه دو متغیر ثروت و طغیان اشاره شده است. کسی که از رزق و روزی فراوان بهره مند شود، گرایش به طغیان گری می یابد و محدودیت ها و خطوط قرمز را کنار می زند و از جاده حق و عدالت بیرون می رود. خداوند به عنوان خالق نسبت به رفتارها و صفات بندگانش آگاهی کارشناسانه و خبیرانه ای دارد و هم به پیامدهای اعمال و رفتار ایشان آگاهی و علم بصیرتی داشته  و می داند به معنای می بیند که چگونه به تباهی می روند.
پس این که روزی روز به روز و میزان مشخص و معین و مقدری از سوی خداوند داده می شود خود یک عنایت و رحمت به بندگان است؛ زیرا بر اساس این رابطه میان ثروت فراوان و طغیان گری ، اگر یک دفعه و به میزان زیاد و فراوان از روزی و ثروت برخوردار شود طغیان گری کرده و در نهایت آخرت خویش را تباه می کند.
هم چنین انسان باید اهل قناعت باشد و روزی هر روز را به درستی به کار گیرد و امیدش به روزی فردا باشد نه آن که اهل ذخیره باشد و این گونه بخل ورزد و خساست نماید. پس روزی روز به روز است و اگر این طوری نبود انسان گرفتار طغیان و تباهی می شد. پس نسبت به این عنایت خداوند باید شکرگزار بود نه آن که غرولند کرد و از کمی یا گنجشک روزی بودن یا مانند آن نالید و کفران و یا کفر ورزید.