در آموزه های قرآنی رابطه و نسبت انسان و خدا، در قالب عبد و معبود تعریف شده است. این کامل ترین و آرمانی ترین قالب ارتباطی میان انسان و خدا است.
البته از نظر قرآن این ارتباط به معنای تکوینی وجود دارد  و انسان خواسته و ناخواسته و دانسته و نادانسته این گونه با خدا و آفریدگار و پروردگارش ارتباط دارد؛ اما آن چه مهم است ارتباط به معنای تشریعی و اختیاری است؛ زیرا ارتباط تکوینی غیر اختیاری و اجباری است.
هم چنین از نظر قرآن، نسبت ها و ارتباط های دیگری میان انسان و خدا است، ولی چنان که گفته شد بهترین و کامل ترین و برترین ارتباط و نسبت همان رابطه عبد و معبود است که خداوند در آیه 56 سوره ذاریات به آن توجه داده است.
از نظر قرآن ، این رابطه تنها میان انسان و خدا باید باشد و ایجاد چنین رابطه ای با دیگران از انسان و جن و فرشته و مانند آن نادرست و ناروا است.
بر اساس بندگی اختیاری و تشریعی، انسان باید هر کاری را که انجام می دهد تنها برای خدا انجام دهد که در آیه 8 سوره انسان و آیات دیگر از آن به «وجه الله» تعبیر شده است. پس بندگی یعنی کار برای خدا. با چنین رابطه و نسبتی است که انسان به تقوا و ایمان(بقره، آیه 21)، علم لدنی(بقره، آیه 282)، قدرت تشخیص حق  وباطل(انفال، آیه 29) الهامات فجوری و تقوایی و فعل الخیرات و انجام کارهای خیر با اشاراتی غیبی الهی و امدادهای خداوندی می رسد و در سه مرتبه ایمان و تقوا در سه مرتبه علم الیقین و عین الیقین و حق الیقین می رسد که خدایی و ربانی شده و در مقام خلافت الهی قرار می گیرد.(تکاثر، آیات 5 و 7؛ واقعه، آیه 95؛ بقره، آیه 138؛ آل عمران، آیه 79؛ بقره، آیه 30)