فتنه بزرگ در امت اسلام که در محافل و انجمن های سری مدینه گذاشته شده بود، در روز رحلت پیامبر(ص) در سقیفه بنی ساعده شکل گرفت. در این روز بود که سامری های امت اسلام، در روز فقدان رهبر اسلام که به میقات خداوند شتافته بود، هارون امت را به استضعاف کشیدند و نزدیک بود او را به جرم مخالفت با گوساله پرستی بکشند؛ زیرا گوساله زرین خلافت چنان صدا می داد که ید بیضای علوی هم نمی توانست سحر ساحرانه شیطان بر منبر رسول الله (ص) را باطل کند.از این روست که امیرمومنان علی(ع) که بمنزله هارون(ع) به موسی (ع) بود، خطاب به پیامبر(ص) فرمود: قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ استَضعَفُونى وَ کادُوا یَقْتُلُونَنى؛ ای پسر مادرم! این قوم مرا زبون یافتند و نزدیک بود مرا بکشند»(اعراف، ایه 150)

مشکل فتنه بزرگ ادامه یافت و امت مصیبت ها دیدند؛ چرا که دنباله روی گوساله سامری شدند و ولایت کلیه علوی را فرو گذاشتند. اما حضرت امیرمومنان(ع) و پنج تن آل عبا(ص) ساکت ننشستند و به مبارزه با گوساله پرستان پرداختند.

زمانی بس طولانی به درازا کشید تا اندک اندک مردمانی چند بیدار شدند. گوساله فتنه، افعی وار همه امت اسلام را می بلعید و فرو می داد. اسلام هم چون پوستین وارونه ای بر تن گوساله خوش نشسته بود. مردمان از اسلام جز گوساله نمی شناختند و حقیقت توحید را در آن می جستند. این در حالی بود که خشم و غضب الهی به ایشان رو آورده بود و به جرم کفر پس از اسلام مجازات می شدند.

عصر معاویه شاید اوج رشد و بلوغ این گوساله سامری بود که از اسلام چیزی به جا نمی گذاشت. او خال المومنین، کاتب وحی و صحابی مکرم پیامبر(ص) قلمداد می شد. او توانسته بود در پناه گوساله زرین سامری، خدایی کند و خود را تجلی و مظهر حقیقت اسلام بشناساند. در این زمانه امیرمومنان علی(ع) حتی به عنوان مسلمان شناخته نمی شد تا چه رسد که از وی به عنوان صحابی و یا ولی الله یاد شود. بر منابر او را به کفر و بی نمازی دشنام می دادند و به جرم گناه ناکرده خلیفه کشی مطرود می شمردند.

افعی در منبر پیامبر(ص) بر آمده بود و بوزینگان اموی بر آن می جستند. این جا بود که حضرت امام حسین(ع) پس از سالیان سال تلاش اهل بیت عصمت و طهارت(ع) به این نتیجه رسید تا با خون خویش، سحر و جادوی سامری را باطل کند. هنگامی که خون خدا بر چهره پست خلافت سامریان نشست، افعی به ناله در آمد و سحر و جادوی گوساله سامری باطل شد. آن حضرت(ع) در عاشورا، چنان سر افعی فتنه بزرگ سامری را بر سنگ گوفت که دیگر هرگز نتوانست چنان که باید و شاید به زندگی ادامه دهد.

هر چند که سامری و سامریان هنوز بر دور گوساله زرین گرد می آیند و به امید سحری دوباره فتنه می سازند ولی همواره خون خداست که ایشان را رسوا می سازد. از آن روزگار، اهل بصیرت عاشورایی پرچم خونین کربلا را هر روز بر افراشته می دارند تا مردمان بدانند که " کل یوم عاشوراء و کل ارض کربلا" چرا که هر روز فتنه های سامری های در همه سرزمین ها انجام می شود و اگر قیام پیروان خون خدا نباشد، آنان دوباره بر عرش یکه تازی فراز می آیند و امت را به سوی ناکجادآباد فتنه ها می برند.

امت بیدار همواره در هر روز و در هر سرزمین، به جنگ سامری و گوساله های زرین فریب و فتنه او می روند و اجازه نمی دهند تا چنان کنند که با علی این هارون محمد(ص) کردند.