ریاست طلبی را می بایست بخشی از دنیاطلبی انسان دانست؛ زیرا قدرت و ثروت از زینت های دنیاست وکسانی که به این سمت و سو کشیده می شوند، کسانی هستند که دنیا چشم و دل ایشان را بسته و هواهای نفس راه آخرت را بر آنان سد کرده است.

کسانی که به دنیا علاقه و دوستی شدیدی پیدا کنند، چنان گرفتار دنیا می شوند که به هیچ چیزی نمی توان ایشان را از خواب غفلت بیدار کرد.

هنگامی هواهای نفسانی به وسوسه های شیطانی در اشخاص غلبه و چیره شود ، آنان را نسبت به حقایق هستی و فلسفه وجودی آفرینش کور و کر می کند. این گونه است که جز اندیشه پاسخ گویی به خواسته های نفسانی به چیز دیگری نمی اندیشد.

در این دنیا که از آن به جهان آزمون و گرفتاری های یاد می کنند، هر کسی را به چیزی می آزمایند. بسیاری از مردم به قدرت و ثروت آزموده می شوند و نشان می دهند که معبود و خدای ایشان بر خلاف گفتار و ظاهرشان همان قدرت و ثروت است. از این رو طوق بندگی قدرت وثروت بر گردن می افکند و در معبد قدرت و ثروت بیتوته کرده و به عبادت و پرستش آن می پردازند.

شاید بزرگ ترین ضربه ای که اسلام و امت از جایی خورده باشد، از سوی کسانی است که گرفتار قدرت و ثروت شده اند. البته برخی قدرت و ثروت را می خواهند و به آن گرایش دارند ولی برخی دیگر آن چنان دلبسته و عاشق جنونی قدرت و ثروت می شوند که جز عشق آن دو چیزی ایشان را سیر و اشباع نمی کند.

در میان امت اسلام ، کسانی که عاشق قدرت هستند بدتر از عاشقان ثروت می باشند. از این روست که در روایات بدترین امت را عاشقان قدرت دانسته اند. از امام صادق (ع) روایت است که فرمود: اتری لااعرف خیارکم من شرارکم؟ بلی والله و ان شرارکم من احب ان یوطا عقبه انه لابد من کذاب او عاجز الرای ؛ آیا گمان می کنی من خوبان و بدان شما را نمی شناسم؟ چرا به خدا که آنان را می شناسم. بدترین شما کسی است که ریاست را دوست دارد و دوست می دارد تا مردمان پشت سرش راه بروند. این شخص به ناچار باید دروغ بگوید و یا ناتوان در رای و پاسخ به مردمان باشد.(اصول کافی، کلینی، ج 3 ، ص 407)

در این روایت به خوبی برخی از به ظاهر اهل ایمان را که در پس پرده ای ریا و توجیهات شرعی و دینی قرار می گیرند تا حب ریاست خویش را پوشیده نگه دارند ، معرفی می کند. اینان هر چند که بر خلاف باطن خویش رفتار می کنند و اسم ریاست طلبی و ریاست خواهی را بر زبان نمی آورند ولی در دل هایشان دوست می دارند که از سوی مردمان مدح و ستایش شوند و مردمان برای احترام و تکریم ایشان در پشت سرشان گام بردارند و اینان در جلو حرکت کنند تا به نوعی برتری و قدرت طلبی خود را نشان دهند. این افراد چون خودشان از قدرت و عزت واقعی بهره ای نبرده اند و چیزی در ایشان نیست تا مردمان به سبب آن فضایل به دنبال ایشان بروند، به ناچار به دروغگویی رو می آورند تا مردمان را جذب خود کنند و با آن که از توان نظریه پردازی و رای صائب برخوردار نمی باشند می کوشند خود را صاحب نظریه و رای نشان دهند. این گونه است که در پس چهره های ظاهر الصلاح ، چهره قدرت طلب خویش را می پوشانند و ریا و دورویی باطن خویش را نهان می سازند.

امام رضا (ع) نسبت به افرادی که حب ریاست دارند ، به شدت هشدار می دهد؛ زیرا این افراد تنها موجبات از میان رفتن دنیای مردمان نمی شوند بلکه دین مردمان را نیز از میان می برند و به دین و دنیای مردمان خسارت های جبران ناپذیری وارد می سازند.

معمر بن خلاد نزد امام رضا(ع) نام مردی را می برد و می گوید: انه یحب الریاسه؛ آن شخص دوست دار ریاست است.

امام رضا(ع) فرمود: ما ذئبان ضاربان فی غنم قد تفرق رعاوها باضر فی دین المسلم من الریاسه ؛ اگر دو گرگ درنده به یک گله گوسفند که چوپان آن حاضر نباشد حمله کند خسارتی که می زنند کم تر از خسارتی است که یک انسان ریاست طلب به دین مسلمانان وارد می سازد.(اصول کافی، ج 3 ، ص 405)

اگر نگاهی به وضعیت کنونی کشور بشود به خوبی مصداق این روایات را می توان یافت. گروهی با ریاست طلبی و حب ریاست چنان ضربه ای به بنیادهای دینی مردم زدند که به این سادگی نمی توان آن را جبران کرد. در همین مدت کوتاه این گرگان دین و ایمان مردمان، توانستند با رفتارهای قدرت طلبانه خویش ، جامعه ایمانی و اسلامی را در داخل و کشور به سمت و سوی سستی و ضعف ببرند و عزت و اقتدار امت را خدشه دار سازند.

می گویند روزی مورچه ای به حضرت سلیمان (ع) عرض کرد : می دانی چرا باد تحت فرمان توست؟

حضرت (ع) فرمود: نه .

مورچه گفت: برای این که بدانی ریاست و حکوت تو ثبات و استواری اش بر پایه باد است.

به هر حال ریاست و قدرت طلبی ، نه تنها خود هواهای نفس و بادی است که می بایست از آن پرهیز کرد بلکه از کسانی که ریاست دوست هستند می بایست به شدت هراسید که اینان دین و دنیای امت را بر باد می دهند و نابودی جامعه را رقم می زنند.

مرید بازی

برخی از کسانی که اهل قدرت و ثروت هستند، در پی این هستند که برای خود مرید و هودار و پیرو درست کنند. این بیماری بسیار خطرناک است. اینان برای که در جامعه اسلامی مردم از انسان های قدرت طلب و ریاکار بدشان می آید ، رفتاری را در پیش می گیرند که در ظاهر خوب است ولی باطن آن دوزخی است. حضرت امیرمومنان در وصف ایشان می فرماید: ما اقبح بالانسان باطنا علیلا و ظاهر جمیلا؛ چه قدر زشت است که ظاهر انسان زیبا و باطنش بیمار باشد.(غرر الحکم، آمدی ، ص 749)

خداوند به حضرت موسی (ع) وحی کرد: یا موسی من کان ظاهر ازین من باطنه فهو عدوی حقا و من کان ظاهر و باطنه سواء فهو مومن حقا و من کان باطنه ازین من ظاهره فهو ولیی حقا؛ ای موسی ! هر کسی که ظاهرش از باطنش بهتر باشد او به حقیقت دشمن من است و کسی که ظاهر و باطنش یکسان است او مومن واقعی است و کسی که باطنش از ظاهرش بهتر باشد او به حقیقت ولی و دوست من است.(جامع الاخبار، ص 185)

بنابراین کسانی که به ظاهر دنبال خدمت مردم هستند ولی در باطن در اندیشه ریاست بر ایشان می باشند جز منافق و ریاکار نمی توان نامی بر آنان نهاد که بدترین مردمان و اشرار امت می باشند.

برخی از مومنان نا خواسته در دام افرادی می افتند که مراد پرور هستند. این افراد می کوشند تا در گوش مومنان و اهل ایمان بخوانند تا آنان را مراد خود و دیگران قرار دهند و با جلو انداختن آنان ایشان را به دوزخ بیافکنند. بنابراین اهل ایمان باید مواظب این دسته افراد باشند ؛ زیرا اینان اندک اندک حب ریاست را در دل هایشان می افکنند و گمراهی را برای آنان رقم می زنند.

به هر حال ریاست طلبی و حب ریاست عامل مهمی در دین زدایی از جامعه است. بنابراین می بایست از این گروه پرهیز کرد و اجازه نداد تا ریاست طلبان با ظاهر سازی های دروغین به اهداف خود برسند.