اسلام از زمان آدم (ع) تا خاتم(ص) به عنوان راهنمای زندگی از سوی خداوند، بر آن است تا آدمی در مسیر درست گام بردارد و از تمامی ظرفیت ها و توانمندی های درونی و بیرونی به درستی بهره گیرد تا به حکم فعلیت اسمایی و تقرب الهی در مقام عبودیت ربوبی ، خلافت الهی را به عهده گیرد.

از آن جایی که هر دوره زمانی، مقتضیاتی دارد، تغییرات و اصلاحاتی انجام شد. از این روست که هر پیامبری افزون بر نقش روشنگری ، در مقام اصلاح گری نشست تا به نام شرایع و مذاهب این معنا را کمالی بخشد.

هر شریعتی از شرایع اسلام در طول تاریخ بشریت ، گامی اصلاحی در مسیری بوده است که به عنوان فلسفه آفرینش و هدف خلقت معرفی و تبیین شده بود. پیامبران در مسیر تزکیه و تعلیم مردمان، آنان را به مرحله ای از کمال رساندند تا خود به عنوان انسانیت، برای عدالت قسطی با تمام توان خویش برخیزند و قیام نمایند.

اصلاحات دایمی به عنوان یک ضرورت و نیاز به علل درونی و بیرونی نیازمند رهبرانی اصلاحی است. این گونه است که در استمرار و تداوم پیامبری، نقش امامت به عنوان مدیریت و رهبری سر بر آورد و دانشمندان و عالمان دین را به خدمت گرفت تا نگذارد کسانی به نام دین و اصلاح مسیر را دگرگون سازند و به ادعای پیامبری و روشنگری و رهبری مردمان به سوی کمال آنان را به سوی هبوط و سقوط رهنمون شوند.

این گونه است که نقش امامت و عالمان دین، به عنوان نمایندگان و راهنمایان خداوند در زمان کمال و اتمام دین مطرح می شود و امیرمومنان علی (ع) به عنوان نخستین انسان کامل پس از عصر نبوت و خاتمیت یابی آن مدیریت جامعه را از سوی خداوند به عهده می گیرد و به عنوان امام باطن و ظاهر و خلیفه الهی معرفی می شود.

در اثبات ضرورت و اهمیت و نقش امامت، سخنان گفته و کتب بسیاری نوشته شده است؛ اما نمی توان از نقش اصلاح گری آن هرگز چشم دوخت؛ زیرا یکی از نقش های اساسی و بنیادین پیامبران همین نقش اصلاح گری بوده است. از این روست که امامان (ع) نیز در این همین مسیر ، به عنوان مصلحان وارد عمل شدند.

شرایط اجتماعی گاه موجب می شود تا افرادی که در مسیر هستند، نقش و جایگاه خویش را فراموش می کنند و در شرایط آسایش و آرامش، در دام اشرافیت و اتراف می افتند و به جای آن که قدرت و ثروت خویش را در خدمت به مردم بگذارند به عنوان ملا و زورمندان جامعه و مترفان و اشراف ظاهر می شوند و طبقه ای را در برابر مردم تشکیل می دهند.

خداوند در آیاتی چون 246 و 247 سوره بقره از رویش اشرافیت در میان بنی اسرائیل و یهودیان سخن به میان می آورد. در این گزارش و گزارش های دیگر قرآن ، این معنا تحلیل و تبیین می شود که چگونه انقلابیون دیروز خود در مقام ثروت و قدرت به عنوان ملا و طبقه ای در می آیند که در مسیر رشد و کمال جامعه و راه راست اسلام قرار می گیرند. اینان به سبب علل درونی و بیرونی دارای فرهنگی خاص می شوند که روحیه و رویه ای خاص نیز برای آنان پدید می آورد. این گونه است که به سادگی انقلاب را به نام خود مصادره می کنند و در تعیین رهبران سیاسی و اجتماعی و اقتصادی دخالت می کنند.

اینان به سبب نفوذ و پیشگامی در عرصه های انقلاب ، به خود حق می دهند تا با روحیه اشرافی گیری همه انقلاب را مصادره کنند و خود و طبقه خویشی خود را با انقلاب چنان گره بزنند که در صورت هر گونه اصلاحی، جامعه تهدید به زوال و نیستی شود.

از شیوه ها و رویه های آنان در برابر مردم و حقانیت آن است که بهانه جویی کرده و از پذیرش مردمانی از جنس مردم سرباز زنند و خواهان رهبرانی از جنس اشراف و هم طبقه و مسلک خویش شوند و دیگران را نااهل نسبت به انقلاب و اسلام بر شمارند(همان )؛ زیرا از نظر ایشان ملاک و معیار شایستگی مدیریت کشور و جامعه تنها ثروت و قدرتی است که از اشرافیت پدید آمده باشد.

استهزا و تحقیر(انعام آیه 53) و تمسخر دیگران(انبیا آیه 11 تا 13) و تهدید و شکنجه ( یونس آیه 83 )  ویژه خواهی و امتیاز طلبی و رانت خواهی (زخرف آیه 31) از جمله ویژگی های اینان است.

در انقلاب اسلامی پیامبر(ص) نیز کسانی چون زیبر سیف الاسلام و طلحه و کسانی از همین جنس پدید می آیند که در نهایت شمشیر در برابر دولت علوی بر می گیرند و می کوشند آن را از درون ساقط کنند و با دعوت به شورش و ایجاد شعله های قهر و آتشفشان ها فضای انقلاب اسلامی را چنان دود آلوده کنند که حق دیده نشود. اکنون نیز در انقلاب گروهی این چنین رویده اند. بی گمان هر زمانی چنان که قرآن می فرماید آزمونی بزرگ برای هر یک از انسان هاست. دراین آزمون است که ریزش ها و رویش ها رخ می دهد و کسانی از آزمون شکست خورده بیرون می ایند و کسانی دیگر از درون این دگرگونی ها و آزمون ها می رویند که از جنس مردم می باشند و با فرهنگ اشرافی و طبقات اشرافیت انقلابی هیچ ارتباطی ندارند.