دیگری مهم یا دیگران مهم در زندگی انسانی همه کسانی هستند که آدمی می کوشد تا خود را همانند آن ها کند. این مساله موجب می شود تا آدمی در پی تقلید برود و هر آن چه دیگری می خورد، می پوشد ، می نوشد  و یا می اندیشد را همانندسازی کند. این همانندسازی تا جایی پیش می رود که گاه به همذات پنداری تبدیل می شود. کودکان نیز بر اساس همین تقلید است که می کوشند تا چیزهایی را یاد بگیرند تا همانند بیش تری با بزرگ ترها داشته باشند.

نوجوانان و جوانان گرایش شدیدتری به دیگران مهم دارند و الگوبرداری در ایشان بسیار اساسی و حساس است. شخص می کوشد تا کس یا کسانی که مورد توجه هستند را در خود همانند سازی کنند تا این گونه هویت یافته و محبوب دیگران شوند.

جلب توجه دیگران و محل اهتمام  قرار گرفتن موجب می شود که در مجموعه خانواده و گروه و یا محیط اجتماعی خود دنبال کسانی برود که از نظر دیگران موفق هستند و همین کلمه موفق بودن است که دیگری مهم را برای کودکان و نوجوانان می سازد. گاه می توان ریشه این گرایش به شخص مهم و یا دیگران مهم را در محبوبیت و قدرتی جست که نوجوان می کوشد تا به آن دست آورد و به نوعی از نقص به کمال بگریزد. این کمال گرایی است که معنا و مفهوم متفاوتی میان شخصی تا شخص دیگر پیدا می کند.

از نظر برخی از خانواده ها ، پول و ثروت و یا قدرت و اموردیگری دنیوی است که کمال است و تکرار ناخواسته و یا خواسته آن در محیط خانواده و یا مدرسه و گروه موجب می شود تا شخص به سوی آن کشیده شود و کسانی را که دارای آن هستند و در نتیجه موفق ارزیابی می شوند الگوبرداری کنند

در میان نوجوانان وجوانان متدین گرایش به کمال به شکلی دیگر رخ می نماید. این گونه است که الگوهای مهم آنان به ویژه کسانی می شوند که توانسته اند که در جامعه از اعتبار خاصی برخوردار باشند.

جوانان بسیاری را می شناسم که توجه خاصی به زندگی عارفان صاحب بصیرت و چشم برزخی دارند و مجموعه کتاب هایی را گرد آورده اند که به کرامات علما و عارفان پرداخته است؛ زیرا شخص در جست وجوی همانند سازی با این دیگران مهم است.

به نظر می رسد که این عالمان و عارفان در هر مقام بلندی باشند الگوهای کاملی نیستند؛ زیرا به سبب این که معصوم نیستند می توانند راهنمای ناقص و نادرست و حتی گمراه کننده باشند. خواندن داستان های ایشان مفید و سازنده است ولی می بایست در حد استارت و روشن کردن باشد و نمی تواند راهنمای خوبی باشد.

این مشکل نسبت به افراد زنده ای که به سبب کرامت و نفوذ معنوی در جامعه به خود می خوانند شدیدتر می شود؛ زیرا گاه شده است که به تعبیر قرآن این افراد و اشخاص را به عنوان پروردگار خویش می گیرند و مدیریت پرورش روحی وروانی خود را به آنان می سپارند که به نوعی بردگی و بندگی تبدیل می شود.

به نظر می رسد که بهترین الگوی هر انسانی به ویژه مومنان همان پیامبر(ص) و معصومان (ع) است چنان که قرآن معرفی کرده است. البته این به معنای نفی الگو و اسوه سازی دیگران نیست؛ زیرا چنان که قرآن بیان داشته است ، انسان می تواند مومنانی را نیز الگوی خویش قرار دهد. ولی مساله این است که شناخت این مومنان که در مسیر کمال قرار دارند و یا کامل هستند، سخت و دشوار است.

از سوی دیگر، اینان تا جایی می تواند همراه و یا پیشوا باشند و در نهایت انسان می بایست به دیگری رجوع کند که کامل تر است. از این روست که به نظر می رسد که تنها الگوی کامل انسانی که در جست وجوی کامل مطلق است پیامبر (ص)  است؛ زیرا خداوند فرموده ا ست: لکم فی رسول الله اسوه حسنه.

ایشان نه تنها در عصر خویش بلکه برای همه آینده اسوه والگوهستند و افزون بر عمل به آموزه های قرآنی که خلق وخوی آن حضرت (ع) را تشکیل می دهد الگوی دایمی بشریت است؛ به ویژه آن که آن حضرت در نفس و جان خویش که انوار معصوم (ع) در این دنیا حضور فیزیکی خویش را ادامه می دهد و اکنون انسان ها اگر به مرتبه ای از مراتب دست یابند می تواند مستقیم آن حضرت (عج) را الگوی خویش قرار دهند.

داستان الگوبرداری از حضرت (عج) همانند داستان ملک الموت است. به این معنا که ملک الموت تنها برای مرگ برخی حضور مستقیم پیدا می کنند و در دیگر موارد نمایندگان حضور می یابند. بنابراین اگر کسی در مسیر کمالی از نمایندگان امام معصوم (عج)  استفاده کند می تواند امید داشته باشد که در مراتب عالی به طور مستقیم زیر نظر آن حضرت (عج) قرار گیرد و از وی بهره مند شود.